Home » Lexim » Enciklopedia Sahabet » Zejd ibn Hattab r.a.

Zejd ibn Hatabi ishte midis të parëve që pranoi Islamin në periudhën më të vështirë të tij. Ai ishte vëllai i madh i Omer Ibn Hatabit.

Zejd ibn Hatabi u lind dhe u rrit në Mekë. Zejd ibn Hatabi i përket fisit Adevi, një nga fiset e rëndësishme të Mekës së asaj periudhe.

Zejd ibn Hatabi ishte njeri i dashur dhe një personalitet i respektuar në mesin e shoqërisë Mekase. Ai ishte i njohur për bujarinë, durimin moralin dhe mikpritjen e tij të madhe.

Sapo dëgjoi për Islamin, pa humbur kohë shkoi tek Pejgamberi (a.s.), për të marrë informacion më tepër në lidhje me fenë e re.

Pasi dëgjoi të gjitha ajetet Kuranore që i kishin zbritur Pejgamberit (a.s.) dhe reflektoi mbi to, menjëherë dëshmoi shehadetin, duke fituar kështu statusin e myslimanit.

Kur u shtuan vuajtjet dhe persekutimet ndaj myslimanëve, ai së bashku me familjen emigroi në Medine.

Pejgamberi (a.s.), e vëllazëroi me Ma’n Ibn Adij.

Zejd ibn Hatabi ishte njeri i heshtur, i qetë, por trim dhe guximtar. Tregoi një trimëri të jashtëzakonshme në luftën e Bedrit, Uhudit, Hendekut. Trimëria dhe heroizmi që tregoi në luftën e Uhudit u shndërrua në legjendë në gjuhën e njerëzve.

Në luftën e Uhudit Zejdit i ra mburoja. Kur Omeri (r.a.), vëllai i tij e pa, menjëherë hoqi mburojën e vet dhe ia zgjati Zejdit.

Por Zejdi, i cili synonte martirizimin, nuk pranoi duke thënë:

“Edhe unë dëshiroj atë që dëshiron ti.”

Pas këmbënguljes dhe betimit të Omerit (r.a.), Zejdi pranoi ta vishte mburojën për një moment sa për të çuar në vend betimin e vëllait, por më pas e hoqi përsëri duke u justifikuar para Omerit me fjalët:

“Atë që dëshiron ti për vete e dëshiroj edhe unë për veten time.”

Të dy mësynë trimërisht kundër armikut duke luftuar me të gjitha forcat dhe zemrat e tyre.

Zejdi (r.a.), nuk u shkëput nga xhihadi edhe pas largimit të Pejgamberit (a.s.), nga kjo botë.

Ai mori pjesë në luftën e Jemanes në kohën e Ebu Bekrit (r.a.), duke treguar një trimëri dhe heroizëm të pashoq.

Kur vuri re dobësimin dhe hezitimin e myslimanëve për t’u përballur me armikun, me një zë kumbues iu drejtua turmës:

“Ç’është ky hezitim për të luftuar, kjo nuk i ka hije trimërisë dhe burrërisë. O Zot, kërkoj ndjesë prej Teje për hezitimin e shokëve për të luftuar.

O njerëz, tregohuni të fortë, të qëndrueshëm dhe durimtarë, mos u frikësoni prej armikut, por hidhuni në sulm dhe luftoni deri sa të fitoni gradën e dëshmorit ose fitoren mbi armikun. Unë do të luftoj deri sa të fitoj gradën e dëshmorit ose të fitoj betejën.”

Pas kësaj fjale, Zejdi u sul kundër armikut duke luftuar me një guxim të pashoq.

Ai ishte i gjatë, trupmadh, i fuqishëm dhe i shkathët. Kush i dilte përpara në fushën e betejës, e hidhte përtokë. I vetëm kishte depërtuar thellë në mesin e armiqve, kur e goditi një shigjetë dhe ra dëshmor.

Flamuri që kishte në dorë i ra në tokë, menjëherë vrapoi Salim ibn Ma’kil dhe e ngriti flamurin.

Kur Omerit (r.a.), i arriti lajmi i martirizimit të Zejdit (r.a.), tha:

“Allahu e mëshiroftë Zejdin, sa e dhimbshme qenka humbja e vëllait!” – dhe iu mbushën sytë me lot, pastaj tha:

“Në dy mirësi ma ka kaluar:

Ai u nderua me Islam dhe fitoi gradën e dëshmorit para meje.”

Burimi

YouTube player

 

Shto koment

Lini një koment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Instagram has returned empty data. Please authorize your Instagram account in the plugin settings .

Për postimet e reja

Join 40 other subscribers

Data e Rradhës

No upcoming events