Xhaxhai i Resulullahut , Hamza, po ashtu ka pasur mëndeshë nga fisi Benu Sa’d b. Bekër, e një herë i ka dhënë gji edhe nëna e Resulullahut , kur ka qenë në vizitë te Halimja. Hamza ka qenë vëllai mëndorë i Resulullahut nga dy anët, prej Thuvejbes dhe Halimes.
Hamza r.a. pranon Islamin Në ato kohë aq të vështira, gjersa retë e errësirës shpërndanin shpirtligësinë e vet në të gjitha anët, ndriti një rreze drite e cila i gëzoi pa masë të rrezikuarit dhe ua ndriçoi rrugën. Ky ishte kalimi i Hamzës në Islam, Hamza i biri i Abdul-Muttalibit. Ky u bë musliman nga fundi i vitit gjashtë të pejgamberisë.Shumica e historianëve mendojnë se kjo ka ndodhur në muajin dhul-hixhxhe. Gjithsesi ka ekzistuar një shkas për këtë ngjarje të ndritshme. Një herë Ebu Xhehli, duke kaluar pranë Resulullahut në Safa, e sulmon atë me fjalë të rënda. Resulullahu nuk përgjigjet, e ai e godet me gur në kokë, saqë i rrodhi gjak. Pastaj Ebu Xhehli kthehet dhe shkon në ndejë me kurejshët e tjerë para Ka’bes, dhe ulet mes
tyre.
Në Safa qëndronte robëresha e Abdullah b. Xhedanit dhe pa se çka ndodhi. Pas pak atypari kalon Hamza, i cili po kthehej prej gjuetisë, duke mbartur harkun e vet. Ajo i tregon se ç’kishte bërë Ebu Xhehli. Hamza hidhërohet shumë – e ishte njeriu më i famshëm dhe më i guximshëm i kurejshëve – dhe niset nga Ka’bja me vrap.
Askund nuk u ndal derisa arriti para Ebu Xhehlit, aty, në mesxhidin e Ka’bes, qëndroi mbi kokën e tij dhe thërriti: “O njeri i pagdhendur, ti je duke ofenduar dhe duke sulmuar nipin tim, e unë i takoj së njëjtës fe sikurse edhe ai!” Pastaj e goditi me hark në fytyrë aq fort, saqë i bëri një shenjë. Njerëzit nga familja e Benu Mahzumit qëndruan në anën e Ebu Xhehlit, kurse ata të Benu Hashimit, në anën e Hamzës. Ebu Xhehli tha: “Lëreni Ebu Amarin -Hamzën, unë e kam sulmuar keq nipin e tij.” Islami i Hamzës, në momentin e parë, ishte nga inati. Ka qenë njeri që nuk mund ta duronte më padrejtësinë, prandaj edhe reagoi aq ashpër. Por Allahu menjëherë ia ndriçoi shpirtin dhe mendjen, e ai fuqishëm e përqafoi fenë, kurse muslimanët fituan një shok me të cilin mburreshin shumë.
Ne luften e Uhudit, shehitlleku nga Vahshiu
Hamza b. Abdul-Muttalibi luftonte me fuqinë e luanit të pezmatuar. Depërtoi në zemër të ushtrisë mushrike, duke zgjedhur heronjtë e tyre sikurse dardhat e ndulkëta dhe i zhdukte nga skena, siç bart furtuna një copë letër. Hamza ka qenë “luani i Allahut.” Në fillim luftoi kundër flamurtarëve të mushrikëve, ndërsa në vazhdim kundër heronjve të tyre. Në fund të luftës u vra, duke mbrojtur Islamin dhe duke rrënuar errësirën. E mbytën mizorisht prapa shpine, e jo si trima duke e shikuar në fytyrë.
Pësimi i Hamza b. Abdul-Muttalibit – luanit të Allahut Dorasi i Hamzës, Vahsh b. Harbi rrëfen: “Isha shërbëtor i Xhubejr b. Mut’amit, xhaxhai i të cilit, Tuajmi, ishte vrarë në betejën e Bedrit. Kur kurejshët u nisën për në Uhud, Xhubejri më tha: “Nëse e mbyt Hamzën, xhaxhain e Muhammedit, dhe nëse hakmerresh për xhaxhain tim Tuajmin, do ta fitosh lirinë.”
Vahshi vazhdon: “Bashkë me të tjerët u nisa për në Uhud. Me origjinë jam abisinas, prej atyre abisinasve të cilët manovrojnë mirë me shtiza dhe rrallëherë ndodh që nuk e qëllojnë shenjën. Kur arritëm në fushëbetejë, fillova të sodisja Hamzën, nga sillej dhe si manovronte.
Kur Hamza arriti në qendër të fushëbetejës dhe i priste të gjithë përreth vetes, dukej si dromedar (deve mashkull për mbarsje) i tërbuar, i cili nuk trembej prej askujt. Duke e parë fillova ta merrja në shenjë. Dëshiroja që ta kryeja sa më parë këtë. Fshihesha prapa drurëve dhe gurëve. Siba b. Abdul Uzzai u nis në drejtim të tij. Kur e pa Hamza, i tha: “Eja këtu (i biri i gruas e cila i bën synet fëmijët).” Pastaj e goditi aq fort, saqë dukej sikur kokën nuk e kishte pasur në vendin e duhur. Të gjithë këtë e pashë ndërsa e merrja në shenjë me shtizën time. Kur vendosa të gjuaja, e hodha. Ajo iu ngul në kokë, apo në stomak, e i doli ndërmjet këmbëve të tij, Ai u nis kah unë që të hakmerrej, por ishte i qëlluar rëndë. E lashë me shtizë gjersa vdiq. Pastaj iu afrova, e nxora shtizën nga trupi i tij, vajta në kamp dhe u ula. Asgjë personalisht nuk kam pasur kundër Hamzës, nuk kam pasur arsye ta mbysja, por me këtë bleva lirinë time. Kur u ktheva në Mekë, qesh i liruar.”
Skena e varrimit
Ibni Mes’udi rrëfen: “Kurrë deri atëherë nuk e kemi parë Resulullahun të qante aq shumë, sikurse për Hamza b. AbdulMuttalibin. Resulullahu e ktheu nga Kibla dhe ia fali xhenazen. Qante me dënesë gjersa lotët i rridhnin curril. Skena e varrimit të shehidëve ishte tejet e rëndë. Prej dhimbjes dhe pikëllimit njeriut i shkundulloheshin mushkëritë. Hababi rrëfen: “Hamzën nuk kishim me çka ta mbështillnim, përveç pelerinës së tij të përhimtë. Kur ia mbulonim kokën, i zbuloheshin këmbët, e kur ia mbulonim këmbët, i zbulohej koka. Më në fund kokën ia mbuluam me pelerinë, kurse këmbët me gjeshtër (lloj bime). Burimi
Shto koment