Kush nuk dëshiron të bëjë favor dhe t’i ndihmojë njerëzit kur është e mundur? Nëse personi i varfër është një person i shtypur për të cilin duhet të kujdeset, ne mund të harrojmë madje edhe nevojat tona dhe t’i plotësojmë dëshirat e këtij personi. Ne nuk do të hamë, por do ta ushqejmë; ne nuk do të veshim rroba të reja por do ta bëjmë atë të veshë. Ne i bëjmë të gjitha favoret që mundemi. Nëna e bekuar e Aliut, Hz. Fatima, kishte një shpirt të tillë. Ajo kishte barrën e një familje të madhe me burrin e saj Ebu Talib. Ai ishte një person i mirënjohur dhe i respektuar i Kurejshëve por ai ishte një person i varfër që mezi i bëri takimet. Kur vdiq babai i tij, Abdulmuttalib, nipi i tij i dashur, Muhammedi, iu besua.
Edukimi material i këtij jetimi të çmuar, i cili ishte tetë vjeç, ishte nën përgjegjësinë e xhaxhait të tij, por atij i duhej më shumë dhembshuria e një nëne dhe një zemër e dashur. Hz. Fatima bëri maksimumin e saj për të mos e bërë këtë fëmijë bekues të ndjehej se ishte pa nënë. Ajo e ushqeu dhe e veshi para fëmijëve të vet; ajo krehu flokët e tij para fëmijëve të saj. Për më tepër, ajo vepronte sikur të ishte nëna e tij e vërtetë. Kështu, Profeti jetoi me xhaxhain dhe tezen e tij dhe nën mbrojtjen e tyre derisa u martua.
Kur i Dërguari i Allahut iu caktua detyra e profetësisë, atij iu shkaktuan tortura të pabesueshme nga politeistët. Kjo situatë e hidhëroi Hz. Fatiman shumë dhe e bëri atë të trishtuar. Ajo e mbrojti atë me Ebu Talibin dhe bëri çmos që ai të harronte dhimbjet. Ajo u bë muslimane pas një kohe. I Dërguari i All-llahut u gëzua shumë kur Fatima, të cilën e pëlqente sikur ishte nëna e tij, u bë muslimane dhe harroi dhimbjet e tij.
Hz. Fatima arriti nderin të bëhej muhaxhire kur migroi në Medine. Sidoqoftë, ajo që e bëri atë më të lumtur ishte fakti që ajo u bë vjehrra e vajzës së dashur të Profetit, Fatimja, të cilën ai e përshkroi si “një pjesë e imja”. Ajo e vlerësoi atë si një nder të madh. Ajo bëri maksimumin e saj për të mos e shqetësuar Hz. Fatimen. Ato i ndanë detyrat në shtëpi. Ato i bënë detyrat e tyre në mënyrën më të mirë dhe ndihmuan njëri-tjetrën. Ata dhanë një shembull për mënyrën sesi nusja dhe vjehrra duhet të trajtojnë njëra-tjetrën. Mardhënia e tyre e gëzoi shumë si të Dërguari e Allahut ashtu edhe Hz. Ali.
Profeti tregoi mirënjohjen dhe detyrën e tij për besnikëri ndaj Fatimes bint Esed sa herë ishte e mundur. Ai e vizitonte shpesh, e pyeste për shëndetin e saj dhe e ndihmonte. Ai bëri më shumë sesa do t’i bënte një djalë nënës së tij. Ai iu drejtua asaj “nëna” dhe e përmendi atë duke thënë “nënë”.
Kishin kaluar katër vjet pasi Profeti u shpërngul në Medine. Profeti, fytyra e të cilit gjithmonë buzëqeshte, ishte i trishtuar një ditë. Ai shprehu arsyen e trishtimit të tij si vijon:
“Nëna ime ndërroi jetë sot.”
Kjo grua e bekuar ishte Fatime binti Esed, e cila kujdesej për Profetin në shtëpinë e saj, e cila ishte ndër të parat që besuan në të, dhe që e la vendlindjen kur filloi migrimi në Medine, sepse ajo nuk mund të duronte duke qenë larg tij .
Profeti e hoqi këmishën e tij dhe donte që ajo të përdoret si qefini i saj. Ai vetë e udhëhoqi namazin e saj të xhenazes. Pastaj, trupi i saj i pajetë u vendos në varr. Varri ishte i madh. Profeti gjithashtu hyri në varr. Ai u shtri atje për një kohë. Pastaj, ai doli. Kishte lot nga sytë e tij. Lotët binin mbi varr. Ky qëndrim i Profetit përfaqësonte afërsinë e tij me të. Ishte gjithashtu një kompliment për të. Sepse, varri që preku trupi i Profetit do të ishte një kopsht i Xhenetit.
Shokët e pyetën Profetin për qëndrimin e tij ndaj saj: “O i Dërguari i Allahut! Ne nuk kemi parë që të kujdeseni për dikë tjetër si kjo? ”
Profeti u përgjigj atyre si vijon:
“Ajo ishte nëna ime. Ajo më ushqeu para fëmijëve të saj. Ajo krehu flokët e mi dhe më vendos vajin e trëndafilit më parë, megjithëse fëmijët e saj ishin të ndotur dhe me pluhur.
Ajo ishte nëna ime. Unë nuk kam takuar askënd që është kujdesur për mua më shumë se ajo pas xhaxhait tim Ebu Talib. Vura veshjen time, në mënyrë që ajo të vishet me rrobat e Xhenetit. Unë u shtriva në varrin e saj për një kohë në mënyrë që jeta në varr të jetë e lehtë për të “.
Pasi toka u hodh mbi trupin e vdekur të Hz. Fatima, i Dërguari i Allahut u lut si më poshtë për nënën e tij të dashur:
“O nënë! Allahu të mëshiroftë dhe të shpërbleftë me mirësi. Ti më trajtove si nënë pas nënës sime. Më ushqeve ndërsa vetë ishe e uritur. Më dhurove rroba të reja edhe pse vetë nuk kishe rroba të reja. Ju më dhatë ushqimin më të mirë pa e ngrënë atë vetë. Ju e bëtë këtë për hir të Allahut dhe ahiretit.
Allahu jep jetë dhe vdekje. O Allah! Fali nënën time, Fatima binti Esed dhe zgjerojeni varrin e saj! O Allah! Më i Mëshirshmi nga të gjithë ata që kanë mëshirë! Prano lutjen time për hir timin dhe për hir të profetëve të tu të mëparshëm! ”
Pas një kohe, i Dërguari i Allahut (a.s.) buzëqeshi dhe u dha njerëzve që ishin atje lajmin e lumtur të mëposhtëm:
Xhebraili më tha: ‘Kjo grua është një person i Xhenetit.’ Për më tepër, Allahu urdhëroi 70 mijë engjëj që të kryejnë namazin e saj të xhenazes. Engjëjt kryen lutjen e saj për xhenazen.
Shto koment