Për Xhulejbibin kemi folur edhe më parë. Thuhet se ky i ri 15-16-vjeçar nuk e përmbante dot veten pa iu vardisur femrave. I Dërguari i Allahut, me atë shprehjen e tij prej eliksiri, e bindi të riun të hiqte dorë nga ajo sjellje dhe pastaj iu lut Allahut për të.
Tashmë Xhulejbibi është shndërruar e bërë ndër njerëzit më të ndershëm e më të virtytshëm të Medinës. Një ditë, i Dërguari i Allahut e dërgon atë në një familje që kishte vajzë për martesë. Familja ishte e ndershme dhe fisnike. Ata prisnin çdo çast kërkesë për dorën e vajzës së tyre.
Xhulejbibi troket, hyn brenda dhe u jep atyre të falat e të Dërguarit të Allahut. Familja emocionohet. Pastaj, pa e zgjatur, ua paraqet propozimin me fjalët e të Dërguarit të Allahut. Ai i kishte thënë: “Jepu të falat e mia dhe thuaju të ta japin vajzën!”
Burrë e grua shohin njëri-tjetrin dhe, me shikimet e tyre, duket sikur po bëjnë që të dy të njëjtën pyetje: “Xhulejbibit?” Mirëpo urdhrin e ka dhënë i Dërguari i Allahut dhe çështja nuk mban! Ndërsa ata, sidoqoftë lëkunden, vajza që e ndjek bisedimin pas perdes, u bën zë prindërve që aty ku ndodhet: “Pse lëkundeni para njeriut që po çon në vend fjalën e të Dërguarit të Allahut?”
Xhulejbibi është martuar. Katër-pesë javë pas martesës merr pjesë në një luftë dhe bie dëshmor. Pas përfundimit të betejës, njerëzit kërkojnë të afërmit e vrarë. I Dërguari i Allahut i pyet: “A keni humbje?” “Jo” – i thonë disa. “Por unë kam!” – ia kthen i Dërguari i Allahut dhe, si një baba i dëshpëruar që e ka humbur të birin, zemërplagosur, e kërkon Xhulejbibin. E kërkon, e kërkon dhe e gjen diku. E gjen mes shtatë mohuesve, me shumë plagë, të përgjakur nga koka te këmbët, por me shpatën në dorë! I Dërguari i Allahut dekreton: “Vrau shtatë vetë dhe u bë gazi, fitimtar! Pastaj ra dëshmor!” I Dërguari i Allahut vë kokën te gjuri dhe thotë: “Allahu im! Ky është një prej të mijve dhe unë jam një prej të tijve!” Ja, pra, se si u dilte për zot i Dërguari i Allahut shokëve!
Ishte një person i varfër dhe i dobët. Ai vishte një rrobë të grisur me shumë arna. Ishte këmbëzbathur e i uritur. Bashkë me pre- jardhjen e paqartë që kishte, ai nuk zotëronte pozitë, para, e familje. Duke qenë i pastrehë, ai flinte në xhami dhe pinte nga shatërvanet publike. Jastëk kishte krahun e vet dhe dyshek kishte tokën e ash- per e te parregullt nen vete. Por ai gjithmonë e kujtonte Zotin e vet dhe vazhdimisht këndonte ajete nga Libri i Allahut. Ai s’mungonte ne rreshtin e parë në namaz dhe në betejë. Një ditë, ai takoi të Dër- guarin e Allahut , i cili kur e pa, e thirri në emër: “O Xhulejbib, a nuk po martohesh?” “E kush do ma jepte bijën e vet mua, një njeriu pa pasuri e pa pozitë?” qe përgjigjja. Aty kaluan edhe dy njerez te tjere qe 1 bënë të njëjtën pyetje, dhe ai u përgjigj njëlloj. I Dërguari i Allahut i tha: “O Xhulejbib, shko te filan ensar dhe thuaji, ‘I Dërguari i Allahut të dërgon selam dhe të kërkon të me martosh me tënd bijë’.” Ensariu ishte prej një familje fisnike dhe fisi të nderuar. Kur Xhulejbibi e kreu porosinë e Pejgamberit , ensariu iu përgjigj: “Dhe selami qoftë mbi të Dërguarin e Allahut. O Xhulejbib, si mund të të martoj me time bijë kur ti s’ke as pozite as pasuri?” Kur dëgjoi lajmin, e shoqja e tij thirri me habi: Xhulejbibi, ai që s’ka as pasuri as pozitë?!” Por e bija e ryre besim- tare i dëgjoi fjalët e Xhulejbibit, të cilat i përcillnin asaj mesazhih e të Dërguarit të Allahut , dhe u tha prindërve të vet: “A po refuzoni kërkesën e të Dërguarit të Allahut ? Për Allah, jo!” Kështu, martesa e bekuar u krye. Kur erdhi nata e tyre e parë, tella- lli në rrugë njoftoi një lufitë të afërt. Xhulejbibi iu përgjigj pa ngurrim thirrjes dhe u nis për në fushëbetejë. Ai ia doli të vriste shtatë paganë me duart e tij, e pastaj ra dëshmor. Ai e përqafoi vdekjen i kënaqur me Allahun dhe të Dërguarin e Tij , dhe i kënaqur me moralin për të cilin flijoi jetën. Pas betejës, i Dërguari i Allahut po pyeste për të rënët. Njerëzit filluan ta informonin për dëshmorët, por ata nuk e përmendën Xhulejbibin për shkak të të qenit i tij jo i njohur. Mirëpo, i Dërguari i Allahut e mbajti mend dhe tha, “Por mua më mungon Xhulejbibi.” Ai gjeti rupin e Xhulejbibit, me pluhurin që i mbulonte fytyrën. Ai ia pastroi fyty- rën nga pluhuri dhe tha: “Vrave shtatë dhe pastaj u vrave! Ti je prej meje dhe unë jam prej teje…” Dhe i Dërguari i Allahut e përsëriti pjesën e fundit tre herë. Kjo medalje dalluese nga i Dërgu- ari i Allahut është vetë një shpërblim dhe çmim i madh. Vlera e Xhulejbibit ishte imani dhe dashuria e tij për të Dër- guarin e Allahut , bashkë me parimin për të ciiin dha je- tën. Kushtet e. tija modeste dhe emri jo në zë i familjes nuk e penguan nga nderi i madh që iu dhurua. Me mjetet e tija të pak- ta ai arriti shehadet, kënaqësi, dhe lumturi për këtë botë dhe Ahiretin 14. Një ajet thotë:
“Janë të gëzuar me atë që u dha Allahu nga të mirat e Tija, dhe atyre që kanë mbetur ende pa iu bashkuar radhëve të tyre, u marrin sihariqe se për ta nuk ka as frikë dhe as kanë pse të brengosen” (Kur’an 3:170).
Musned, 4/422.
Muslim, Fedailu’s-Sahabe, 131.
Aid el Karni, Mos u Trishto
Shto koment