Ai është djali i Ebu Talhas r.a. (një nga të shquarit e Ensarit) dhe Ummu Sulejmit r.a. Ai është gjithashtu vëlla nga nëna me Enes Ibn Malikun r.a., i cili ia kushtoi dhjetë vjet shërbimit të të Dërguarit të Allahut (paqja qoftë mbi të).
Më i Dashuri Ynë s.a.v, vizitonte herë pas here këtë familje besnike dhe herë pas here falte namaz me anëtarët e familjes. Gjithashtu Ai a.s. ndiqte nga afër këtë fëmijë trevjeçar të cilin e trajtonte si një njeri të rritur dhe e kujdesej për përgatitjen e tij.
Ebu Umejri zemërgjerë kishte një zog të vogël harabel. Ai e quajti atë “Nugajr” dhe e donte shumë atë. Duke parë këtë, i Dërguari i Allahut (paqja qoftë mbi të) herë pas here pyeste: “O Ebu Umejr! Çfarë po bën Nugajri yt?”
Tregoni vemendje. Ai (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) i drejtohet një fëmije tre vjeç si një i rritur!
E merr atë seriozisht!
E merr atë si bashkëbisedues!
Ai e di që ka një zog, që emri i tij është Nugajr dhe e pyet hatrin e këtij zogu!
Në një nga ditët kur ai erdhi për vizitë, Sulltani i Botëve (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) pa që Ebu Umejri ishte i mërzitur dhe pyet nënën e tij: “O Ummu Sulejm! Çfarë nuk është në rregull me Ebu Umejrin? “
“Nugajri i ngordhi, o i Dërguar i Zotit!”. Me këtë përgjigje, Ai s.a.v. shkoi afër tij dhe e pyeti me dashuri ndërsa ia ledhatonte kokën:
“O Ebu Umejr! Çfarë ndodhi me Nugajr-in tënd, çfarë po bën ai tani? “
Ndërsa e lëshon veten në krahët e Diellit të Dhembshurisë, “Ai ka vdekur .. Nugajr ka vdekur!” tha ai duke ngrerë hundët dhe duke fshirë lotët e tij.
Dhe i Dërguari i Allahut (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) e ngushëlloi Ebu Umejrin, me aq seriozisht sa u bën të rriturve …
Por, një ditë kur babi nuk ishte në shtëpi, edhe Ebu Umejri kishte marrë krahë e kishte fluturuar.
Dorëzimi ndaj Allahut i nënës Ummu Sulejm është i jashtëzakonshëm; e mori, e lau e mbështolli dhe e vendosi në dhomë. Ajo lajmëroi të gjithë: “Askush përveç meje mos ta informojë babanë e tij për vdekjen e Ebu Umejrit!”; mblodhi veten dhe rrëmujën përreth.
Në mbrëmje, burri i saj Ebu Talha erdhi dhe e pyeti Ebu Umejrin; gruaja u përgjigj: “Eshtë më i qetë sesa është!”.
Në një dhomë Ebu Umejr, i cili fluturoi në përjetësi me trupin e tij të pajetë, në dhomën tjetër po hanin ushqim sikur asgjë të mos kishte ndodhur, mu në natyrshmërinë e tyre.
Pastaj, “O Ebu Talha!” tha “Nëse dikush të lë një amanet dhe pastaj e kërkon atë përsëri, a është në rregull ta fshehësh e të mos e japësh?”
Siç priste përgjigjen “Sigurisht që jo; është e nevojshme t’i jepet besimi pronarit të saj! ” ia ktheu burri. “Bëhu i durueshëm, duke pritur shpërblimin nga Allahu!” ajo i tha Ebu Talhas; “Bëje detyrën tënde të fundit për fëmijën!”
Sigurisht, ai nuk ishte i kënaqur me këtë situatë dhe pas namazit të sahabut barti këtë qështje te i Dërguari të Allahut (paqja qoftë mbi të).
“Allahu (xhel-le xhelaluhu) e bekoftë natën e të dyve!” ishte lutur I Dërguarin i Allahut (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem).
Dhe si bekim të asaj nate, Allahu u dhuroi atyre një fëmijë të cilin ata e quajtën “Abdullah”.
Shto koment