Pyetje: Çfarë këshillohet për të përjetuar entuziazmin e tre muajve të bekuar si dhe për të përfituar maksimalisht nga atmosfera shpirtërore e tyre?
Përgjigje: Së pari, duhet thënë se tre muajt janë pjesa kohore më e rëndësishme në të cilën njeriu mund të jetë më pranë Allahut, si dhe të përfitojë më së tepërmi prej mëshirës së pafundme të Tij; të mund të shmanget prej mëkateve dhe të udhëtojë drejt horizontit të shpirtit. Sidomos, përsa i përket pastrimit të nefsit, edukimit të shpirtit dhe qashtërsisë së mendjes, njeriu ka nevojë, pa dyshim, për çdo vit për një periudhë të tillë rehabilitimi qiellor. Dhe kjo periudhë kohore është një arsye tejet e rëndësishme për të realizuar një rehabilitim të këtillë.
Sigurisht, që njeriu, përgjatë kësaj periudhe të zhvishet nga ngarkesat trupore e epshore, e të lartësohet drejt një horizonti të caktuar e të arrijë një nivel të tillë, fillimisht duhet të kalojë një proces meditimi dhe përmendjeje të pareshtur. Dhe teksa është duke realizuar këtë proces, lipset që zemrën dhe shpirtin ta mbajë kaherë të hapur drejt përshpirtshmërisë. Domethënë, teksa nga njëra anë gjatë këtyre muajve përpiqet për të rrokur me mendje e për të kuptuar që kanë të bëjnë me besimin dhe Kuranin duke rilexuar çështjet, në anën tjetër rreket të përthithë sa më shumë nga përshpirtshmëria dhe nga shiu i dritës që i vjen prej lart.
Interesimi kërkon interesim
Deri më tani shumë persona kanë thënë fjalë të bukura nga këndvështrimi dhe horizonti i tyre rreth kësaj periudhe, si dhe kanë tërhequr vëmendjen përsa i përket bukurive që netët dhe ditët e këtyre muajve mund t’u përftojnë jetës së besimtarit. Leximi i përbashkët i veprave të vyera dhe studimi fjalë për fjalë i tyre, dhe përvetësimi i tyre duke i diskutuar, është shumë i rëndësishëm përsa i përket kuptimit dhe ndijimit të përfitimeve dhe fryteve që këto muaj i përftojnë njeriut. Po, për të përfituar siç duhet nga shkrimet rreth tre muajve, duhet evituar leximi i cekët dhe sipërfaqësor, dhe do hapur drejt thellësive të çështjes. Përndryshe, për sa kohë që nuk zhvillohet një ndjenjë e mendim i tillë, është e pamundur për dikë, që të përfitojë denjësisht nga ato ç’ka lexon dhe dëgjon rreth këtyre muajve.
Gjithashtu, për të ndjerë përsosmërisht bukuritë e veçanta të këtyre muajve dhe kënaqësitë që rrezatojnë ato në shpirtin e njeriut, në krye të herës, këto muaj duhen konsideruar dhe vlerësuar si “muaj pasurie”, e më pas, ditët dhe netët e saj duhen vlerësuar seriozisht pa çuar dëm qoftë edhe një sekondë të vetme. Për shembull, dikush që nuk shfaqet i vendosur të ngrihet natën e t’i drejtohet Zotit e të gëlltisë përfitimet e natës, e ka të pamundur të ndjejë e të shijojë thellësisht ato ç’ka përflitet gjatë këtyre muajve. Po, nëse një person nuk hyn i tendosur shpirtërisht në këto muaj, nuk i kryen adhurimet brenda një ndjesie serioze adhurimi, dhe nuk përhumbet në to, nuk do t’i ndjejë kuptimet e këtyre muajve edhe sikur ato të derdheshin me gjyma. Madje, edhe ato çka të tjerët shprehin rreth këtyre muajve i gjykon sipas botëkuptimit dhe aftësive të tij, duke i vlerësuar si të ishin luks apo fantazi.
Po, për të ndjerë përfitimet e këtyre ditëve të bekuara që derdhen mbi ne, së pari duhet besuar dhe shfaqur interes për to. Dhe interesimi kërkon interesim. Nëse ju nuk shfaqni interes për shpirtin dhe kuptimin e këtyre muajve, ato nuk kanë për t’jua hapur dyert. Madje dhe shumë shprehje të ndritura dhe të gjalla që fliten rreth këtyre muajve, juve mund t’ju duken të zbehura e të pajeta. Aq sa, edhe shprehjet e goditura të Ibn Rexheb el Hanbeliut, apo fjalët ngazëllyese të Imam Gazaliut, nuk ju prekin asfare. “Çfarë thonë këta njerëz?”, thoni dhe e kaloni. Sepse përsa i përket ndikimit të një fjale, aq sa është e rëndësishme fjala e thënë, po aq rëndësi ka edhe këndvështrimi, synimi, botëkuptimi dhe të qenët i hapur ndaj kësaj çështjeje.
Ndaj dhe kjo çështje duhet të përvetësohet aq shumë, sa personi duhet të njësohet me Rexhebin, Shabanin dhe Ramazanin. Po, personi duhet të bësh njësh me këto muaj, në mënyrë që ndjejë ato çka këto muaj i thonë shpirtit të tij. Përndryshe, për sa kohë ju mbeteni ata që jeni, nuk shpëtoni nga sipërfaqësia dhe nuk i studioni të vërtetat e këtyre muajve, edhe fjalët shumë të bukura që thuhen rreth këtyre muajve do t’ju hyjnë nga një vesh e do t’ju dalin nga tjetri. Parë nga ky aspekt, njerëzit e orientuar drejt shkujdesjes, që nuk rreken të ripërtërihen në stinën e një pasurie të këtillë, që nuk arrijnë të përthithin seriozitet në gjendjet dhe veprimet e tyre, e kanë tejet të vështirë përftimin nga këto muaj.
Programe të përshtatshme në periudhën e kohës së bekuar
Gjithsesi, është edhe aspekti i shpirtit shoqëror dhe i pranimit të përgjithshëm të shoqërisë. Vetëm personat e thellë, përsa i përket horizontit të zemrës dhe shpirtit, mund ta ndiejnë thellësinë dhe shumanësinë e këtyre muajve. Dhe është e vërtetë që këto kohë, në kuptim të përgjithshëm, populli ynë e vlerëson deri diku vlerën dhe begatinë e këtyre muajve, duke rendur kah xhamitë për t’iu drejtuar Krijuesit. Kjo situatë duhet vlerësuar dhe me anë të programeve dhe aktiviteteve të ndryshme, ku shpirtrave të njerëzve mund t’u përcillen disa mesazhe. Poashtu, edhe në netët e bekuara të këtyre tre muajve si Regaibi, Miraxhi, Beraeti dhe Kadri, mund të organizohen programe të veçanta orientuar njeriut bashkëkohor, duke i ndenjur besnik gjithmonë shpirtit të fesë. Në këtë mënyrë konsiderohet se i kemi vlerësuar këto net për t’i afruar njerëzit me Zotin dhe për t’i përçuar zemrave të tyre të vërtetën e fesë tonë. Ashtu siç mund t’u përçohen disa të vërteta njerëzve të ardhur në xhami, edhe kuvende të tjera mund të vlerësohen nëpërmjet bashkëbisedimeve apo ligjëratave. Kësisoj, njerëzit që besojnë në rëndësinë e këtyre netëve dhe pritshmëria e tyre vlerësohen në mënyrë të drejtë.
Megjithatë dëshiroj të theksoj diçka që e konsideroj të rëndësishme lidhur me këto programe: Synimi ynë i vetëm në të gjitha aktivitetet e organizuara duhet të jetë afrimi një hap më tutje i mendimit dhe i ndjenjave të njerëzve me Allahun (xh.xh.). Nëse këto programe dhe aktivitete nuk na orientojnë drejt synimit tonë dhe gjetjes së vetvetes, ahere jemi munduar më kot. Po, nëse në aktivitetet e organizuara nuk nxjerrim në pah disa të vërteta rreth Krijuesit tonë, nëse nuk i afrojmë një hap më tej për nga Zotëria i Zotërinjve (s.a.s.); por thjesht organizojmë programe dëfryese sa për të thënë “Sa mirë ia kaluam”, ahere kemi shpërdoruar kohën, ndoshta kemi hyrë dhe në mëkat. Çdo udhë që nuk të shpie te Allahu (xh.xh.) dhe te Zotëria ynë (s.a.s.), është veçse një mashtrim. Dëfrimi i njerëzve, organizimi i ballove dhe karnavaleve nuk është detyrë e zemrave besimtare që aspirojnë të jenë interpretë të së drejtës dhe të së vërtetës.
Gjithashtu duhet ditur se njerëzit e sotëm kanë një stil jetese të orientuar nga dëfrimi. Ndaj dhe interesi i tyre në këtë aspekt mund t’ju mashtrojë. Madje mund edhe të mendoni se keni kryer një punë të hairit duke kundruar kënaqësinë në sytë e tyre. Ndërkohë, më shumë sesa interesi i njerëzve, e rëndësishme është se sa në raport të drejtë me kriteret e Kuranit dhe të Synetit është puna që kemi kryer. Edhe nëse në këto programe interesi është i ulët dhe pjesëmarrja e pakët, ju gjithmonë duhet të rendni kah e drejta. Me fjala të tjera, nuk ka rëndësi vlerësimi apo duartrokitjet e njerëzve, por vlera që një program i tillë ka për botën tonë shpirtërore.
Ndaj, në një periudhë të këtillë begatie, ku qiejt kaplohen nga nuri dhe toka stoliset me sofra qiellore, ne duhet t’i orientojmë njerëzit gjithmonë nga bota shpirtërore, dhe në çdo vepër të synojmë qëllime të larta e mendime te gjera. Aq sa vazhdimisht të mund t’i injektojmë personave përreth një kuptim dhe një shpirt të ri, e t’u hapim velat drejt pangopjes në emër të përshpirtshmërisë. E për të realizuar këto, në daçi u lexofshi ilahitë dhe lutjet e vjetra, në daçi këto vlera u përcjellshin me vargje e kompozime të reja, veçse në të gjitha aktivitete tona, njerëzve u duhet përkujtuar dëshira për përjetësi, malli për fituar lumturinë përjetshme, duhet vënë në lëvizja frika e humbjes, dhe si rezultat, duhet t’i drejtojmë njerëzit për kah shpirti i fesë.
Përmbledhtazi, xhamitë, xhematet, xhumatë, Rexhebët, Shabanët, Ramazanët, Regaibët, Miraxhët, Beraetet dhe Kadret, duhen vlerësuar gjithmonë si mundësi për t’i orientuar njerëzit drejt Allahut, dhe të gjitha programet e organizuara përgjatë këtyre periudhave të bekuara kohore, të denja për rezervuar përjetësi në çdo çast të tyrin, duhet të synojnë realizmin e qëllimeve të larta.
Tre muajt e bekuar dhe detyra jonë
Siç u përmend edhe në shkrimin tuaj që u lexua edhe në hutben e sotme, thuhet që Tre Muajt e Bekuar duhet të ndjehen shumë thellë dhe të dihen si një mirësi e madhe. Si mund ta largojmë* mosndjerjen e emocionit të këtyre ditëve të bekuara? Çfarë na këshilloni të bëjmë që të shfrytëzojmë në mënyrën më efektive këtë periudhë edhe në planin individual, edhe në emër të Hizmetit të Kur’anit? Ekziston nevoja e përsëritjes së atyre gjërave. Ajo mund të shpjegohej nga një person më i thellë. Dhe, ajo fotografi mund të paraqitej në mënyrë më të mirë. Kjo nuk do të thotë që është më e mira e mundshme. Por mund të jetë drejtuar një niveli të caktuar të ndjenjave, ose vetë ai ka ndjerë ca gjëra, ose ka treguar atë çka të tjerët kanë ndjerë, lidheni me çfarë të doni, kjo varet nga hysny zani (mendimi i mirë), gjendja e mesme apo sui zani (mendimi i keq) i juaj. Mirëpo, për t’i çuar njerëzit në një nivel të caktuar, ata kanë nevojë të pastrohen nga ana shpirtërore, kanë nevojë për tefekkyr (thellim në mendime), kanë nevojë për fikër dhe dhikër (mendim dhe përmendje). Në qoftë se njerëzit nuk rehabilitohen vazhdimisht në lidhje me këtë çështje, madje, në qoftë se nuk qëndrohet te temat që fliten, në qoftë se nuk diskutohen, njeriu kur i bluan me mendjen e tij, në qoftë se nuk ndjen gjërat që rrjedhin në shpirtin e tij, as nga kjo gjë mund të mos kuptojë dot gjë. Këtu, të them diçka jashtë kësaj: Çfarëdo që lexohet/thuhet në hutbe, hutbja është kusht për pranimin e namazit të xhumasë. Ai që nuk dëgjon hutben, quhet se s’ka falur xhumanë. Quhet se ka falur drekën. Duhet të dëgjojë hutben, madje ezanin që nga fillimi. Në atë moment nuk bën as të bëjë as dhikër. Nuk bën të lexojë as Kur’an. Të lexosh Kur’an është një ibadet shumë i rëndësishëm. Të thuash “La ilahe il-lallah” është një ibadet shumë i rëndësishëm. Gjatë kohës që flitet në hutbe, nuk lejohet të bëjë asnjë nga këto. Madje, edhe kur flet fjalë të kësaj bote, sikur të thotë “Hesht!”, personi e prish hutben. Kjo gjë ndikon në namaz. Kjo është një nga gjërat thelbësore
për vlefshmërinë e namazit. Te kjo pikë, ne kemi mangësi Përveç kësaj, ne kemi edhe problemin e moskuptimit të çështjeve ashtu siç duhet. Janë disa gjëra, si dersi që lexuam në mëngjes, aty ka shumë tema teknike. Tema në lidhje me elokuencën, në lidhje me gramatikën. Në qoftë se personi nuk di shumë gramatikë, në qoftë se nuk ka shumë lidhje me elokuencën, ata nuk e kuptojnë dot. Por, nuk janë të gjithë ashtu. Gjatë leximit duhet ndaluar fjalë për fjalë, duhet zbërthyer. Edhe njerëzit nuk kanë një merak/kureshtje për të kuptuar se për çfarë bëhet fjalë. Personi nuk kupton atë që lexon, nuk e tret dot, nuk e bën dot pjesë të vetën. Prandaj, gjërat vijnë e shkojnë pa pasur ndikim. Vijnë e shkojnë, por ne ngelim jashtë. Vijnë e shkojnë kot më kot. Në mënyrë që njeriu t’i ndjejë ca gjëra, patjetër duhet që ta bëjmë personin t’i ndjejë parimet e asaj teme. Duhet t’i rehabilitojmë njerëzit. Duhet t’i mësojmë me thellësi. është diçka e ngjashme me mësimin e notit, ose të fluturimit, apo të ecjes. Kur njerëzit nuk e zhvillojnë dot atë ndjenjë, mund të lexojnë shumë, mund të dëgjojnë shumë, por nuk futet dot në thellësitë e asaj gjëje. Edhe Ramazani vjen e shkon në këtë mënyrë. Edhe Shabani vjen e shkon në këtë mënyrë. Edhe Rexhepi vjen e shkon në këtë mënyrë. Nuk kupton dot gjë nga to. Deri tani, ndoshta 50 persona, sipas këndvështrimit të tyre, sipas horizontit të tyre sipas asaj se si i besojnë gjërat, patjetër i kanë hapur ato muaj, kanë thënë shumë gjëra në lidhje me to. Në lidhje me natën dhe ditën e atyre ditëve, në lidhje me jetën e besimtarit në ato muaj, sidomos me netët e atyre muajve kanë thënë shumë gjëra. Por, është shumë e rëndësishme që të njeriu t’i tresë ato brenda tij, t’i kuptojë ato. Dhe, e rëndësishme është që t’i ndjejë ato duke marrë ca gjëra. Me të vërtetë, në qoftë se p.sh. është thënë NJË NATË, ai duhet të qëndrojë tërë natën. Duhet t’i ‘pijë’ të mirat që sjell nata. Duhet t’i drejtohet Allahut (xh.sh.) natën, në mënyrë që t’i ndjejë gjërat që thuhen aty. Në Tre Muajt, njeriu duhet të zhytet si peshku në ujë. Duhet që, që në fillim të dijë se ato janë muaj si thesar, në mënyrë që të arrijë të ndjejë një copë nga ato bukuri/mirësi. Prandaj, njerëzve u duket sikur tregohen ca tema që janë të zbukuruara vetëm nga jashtë.* Madje, në një farë forme, mund të thonë: “Këtu tregohen gjëra shumë më lart se aftësitë tona, shumë më lart se kapaciteti jonë për t’i kuptuar këto gjëra. Me sa duket këto janë luks për mua.” Pa i dalë zot një gjëje, nuk mund të bëhesh pronar i saj. Kur personi nuk e fut veten e tij brenda, ai nuk arrin ta tresë/bluajë atë. Nuk arrin t’i ndjejë kuptimet që ka ajo. Duhet t’i dalë zot, t’i jepet asaj gjëje. Dhe kjo, në të gjitha gjërat kështu është. Ja, lexojmë në mëngjes, Kur’ani Kerim me fjalët e tij të bukura, secili ajet ka mrekullitë e veta. Njeriu nuk bën dot diçka të tillë. Një person që shikon edhe VETËM një ajet e nuk beson ashtu siç na shkon neve ndër mend, kjo është iNSAFSIZLIK*, kryeneçësi, inat. Por në sytë e gjithë atyre njerëzve Kur’ani nuk kishte ndonjë kuptim, sepse nuk iu drejtuan me idenë “Ka diçka aty.” Kur flasim për ne… Kjo e jona është imitim. Që në shkollën fillore, prindërit tanë -Allahu qoftë i kënaqur prej tyre!- kështu na kanë injektuar, dhe ne në rrjedhën e atij imitimi i japim lopatave rrjedhës së imitimit (vazhdojmë të imitojmë). Se, nuk është se ne kemi arritur atë horizont duke ndjerë, duke zbuluar vazhdimisht. Askush nga ne nuk e di Kur’anin. Nuk dimë as thellësinë e Kur’anit. Nuk e dimë as se çfarë thotë Kur’ani. Ajo që themi: “Fjala e Allahut. Ka këtë e atë.” Na e shesin në atë formë edhe ne e pranojmë. Si kjo, të gjitha vlerat tona duhet që, që në fillim t’i pranojmë si të tilla dhe hyjmë në to. Kur nuk e shikoni Kur’anin në këtë formë, keni shumë gjëra të cilat ** Po flas hapur. Mund të jenë shumë gjëra që ju çojnë në dalalet (çudhëzim). Por kur e mendoni si fjalë të Allahut, dhe hyni në të, kur shikoni zbritjen e Kur’anit, në çfarë kushtesh, kur shikoni cilën gjë – si e shpjegon, dhe duke e pranuar në këtë mënyrë, ai burim i mirësive do të derdhet shumë ndryshe në brendinë tuaj. Vetë ju e ndjeni shumë ndryshe atë. Që të mund të bie ‘rrebesh’ mirësish në këta muaj të bekuar, këto ditë të bekuara është e lidhur ngushtë me atë që të besosh se në këto muaj mund të ndodhin gjëra të tilla. Përndryshe, Rebiul-euueli nuk do të ketë ndryshim nga Rexhepi, Resbiul-ahiri nuk ka dallim nga Shabani Dhilkadde nuk ka ndryshim nga Ramazani, muajt vijnë e shkojnë pa kuptim. Dhe çdo gjë ndjeni si qershor, si maj, si shkurt… Nuk ka ndryshim. Që në fillim duhet të besohet se në këta muaj ka diçka të veçantë. Në çdo çështje/mesele drejtimit tuaj në atë drejtim i jepet përgjigje me *. Në qoftë se fytyrat dhe shpirtrat të atyre muajve ju nuk i shikoni në atë mënyrë, as ata muaj nuk shikojnë në fytyrën tuaj, dhe ato nuk do të kenë asgjë të veçantë. Gjatë atyre muajve, edhe fjalët që thuhen me shumë shkëlqim, madje edhe librat e Hanbeliut, edhe ato të Imam Gazaliut ju duken shumë pa kuptim. Thoni: “Çfarë thonë këta njerëz?” Çështja nuk është vetëm ajo që thuhet, por edhe niveli dhe aftësia për t’i kuptuar temat te bashkëbiseduesit duhet të jenë të hapura. Ata duhet t’i hapin zemrat ndaj tyre. Përpjeka e tyre e vazhdueshme për rinovim, të mos ngecin në joseriozitet, të ulen e të ngrihen vazhdimisht në mënyrë serioze. Kur ka lidhje midis këtyre dy gjërave, muajt kanë një kuptim. Atëherë të mundësohet të marrësh formë nga Rexhebi, Shabani e Ramazani. Në qoftë se ju “Rexhebizoheni”, atëherë e kuptoni ** Se përndryshe, për sa kohë ju qëndroni si ‘ju’, mbeteni sipërfaqësor, imitues, persona që nuk analizojnë të vërtetën e një gjëje, persona që vetëm shikojnë nga jashtë. Edhe muajt nuk do të kenë ndonjë kuptim për ju. Edhe fjalët që thuhen për ata muaj, nuk do të kenë ndonjë kuptim të veçantë për ju. Hyjnë në një vesh, dalin nga veshi tjetër. Qoftë edhe për imitim, njerëzit i drejtohen ca më shumë Allahut gjatë këtyre muajve. Duhet të kemi kujdes kur flasim, të mos ekzagjerojmë. Është tjetër kuptimi që kanë këta muaj, t’i ndjesh sipas thellësisë që kanë, është diçka që kanë vetëm njerëzit e thellë. Por në një farë forme, ngaqë kanë bereqet njëri muaj bëhet Shehrullah – Muaji i Allahut, njëri Muaji i Ymmetit të Muhammedit (as). Dhe, njerëzit me këtë ide u drejtohen xhamive. Ne përpiqemi t’i vlerësojmë*përdorim për aktivitete e platforma *më ndryshe në drejtim të mendimeve tona, -në një farë forme- pyetje të tilla si “Kush jemi ne? Pse ndodhemi këtu? Cili është raporti ynë me Allahun?” Me raste të ndryshme përpiqemi që këto t’i vendosim në vendet e tyre. Përpiqemi t’i shprehim këto. Zaten, çfarëdo që të ndodhë, çfarëdo që të bëjmë, në qoftë se gjërat me të cilat merremi nuk na çojnë në botën tonë, atëherë do të thotë që ne merremi me gjëra të kota. Në qoftë se ne nuk kemi ndonjë përfitim në emër të njohjes së vetes sonë, i bie që po merremi me gjëra të pavlera. Dëfrimi i njerëzve nuk është puna jonë. Prandaj, nga ky aspekt, këto muaj janë shkak i mirë në këtë drejtim P.sh. *arrini të përfitoni nga Rexhebi, i cili në një aspekt është muaji i parë që na tërheq vëmendjen Është Nata E Regaibit. Allahu e vlerëson këtë natë. Dhe, përsëri në po atë muaj, në javën e fundit është Nata e Miraxhit. Shikuar nga të dyja anët, një muaj shumë i çmuar. Edhe ibadetet (adhurimet) që bëhen gjatë këtij muaji, arrijnë vlera të paçmuara. Njeriu, -në qoftë se dëshiron- gjatë këtyre muajve mund të afrohet me Allahun (xh.sh.). Në qoftë se dëshiron njeriu në këta muaj arrin tek hakikati (e vërteta) e fesë. Njeriu, në qoftë se dëshiron, në këta muaj mund të arrijë të jetë i denjë për mëshirën e Allahut (xh.sh.). Mund të pastrohet nga gjynahet. Këtë gjë duhet përdorur në atë drejtim, duhet diskutuar rreth këtyre çështjeve. Personit i cili vjen në xhami t’i tregohet ndonjë gjë në këtë drejtim. Personave të cilët vijnë tek ju, t’u bëni sohbete të këtilla, t’u tregoni diçka në këtë drejtim. *Bisedat në takimet tona t’i drejtojmë në këtë temë. Meqë njerëzit besojnë se këta muaj kanë një vlerë të veçantë për ta, edhe ne të mos i nxjerrim *të gënjyer ata te besimi që kanë. T’i bindim ata duke u treguar diçka rreth këtyre muajve. Bëjmë ca gjëra në Ditëlindjen e Profetit (as) , ca gjëra në Regaib, ca në Beraet, për Miraxh ca gjëra, Natën e Kadrit ca gjëra. Edhe këto janë gjëra që duhet të bëjmë, por duhet t’u themi* njerëzve duke iu drejtuar botës së tyre ndjesore e shpirtërore, latifei Rabbanijeve (ndjenjave të holla shpirtërore) të tyre Në qoftë se puna që bëjmë nuk i afron ata edhe një hap me Allahun, atëherë ne po merremi me punë të panevojshme. Fiks si kjo. Le të themi, ne kemi një muzikë. Në qoftë se në këtë muzikë në i afrojmë njerëzit një hap më tepër me Allahun, në qoftë se i afrojmë një hap në të qenit NE, vetja jonë, kjo ka një vlerë. Se përndryshe, në qoftë se i argëtojmë njerëzit thjesht nga ana materiale, nga ana e epshit, në qoftë se i bëjmë të thonë “Kaluam çaste të mira”, atëherë bëjmë israf (shpërdorim) të kohës. Mbase edhe bëjmë gjynah. Të ngacmojmë ndjenjën e përjetësisë te njerëzit. Ndjenjën “Kam frikë të mos dal humbës në provim!” Gëzimin “Ishalla fitoj!” Të ngacmojmë gëzimin “Po i afrohem Allahut!” ndjenjën “E ndjej Resulullahun (as) në thellësi të shpirtit!” Kjo mund të bëhet edhe me muzikë, edhe me ilahi, edhe me dua… Mund të jetë edhe me këngë që burojnë nga bota juaj. Bediuzzamani kur shpreh mendimet e tij në lidhje me këtë në “Lemaat” thotë: Gjëra të cilat mund t’i ngacmojnë ndjenjat e larta, që mund t’i ngacmojnë mërzinë e shenjtë, që mund t’i ngacmojnë pasionin, dëshirën e shenjtë, d.m.th. në një farë forme, t’ju * ju* do t’ju tërheqë vëmendjen për të vërtetat ndaj të cilat duhet të zgjoheni, do të na tërheqin vëmendjen për t’iu drejtuar Allahut do të na tërheqin vëmendjen për t’u afruar me Resulullahun (as) do të na drejtojnë nga shpirti i fesë… Këto nuk quhen israf (shpërdorim). Këto shprehin vlera. Por, argëtimi i njerëzve… Kjo nuk është puna jonë. Njerëzit e gafletit (hutesës) zaten e bëjnë këtë gjë në kulm! Përveç kësaj, populli ka anë *të hapura ndaj këtyre gjërave, ndaj argëtimit. Edhe interesimi që ata mund të tregojnë mund t’ju mashtrojë juve. Pastaj mendoni se keni bërë një gjë të mirë. Por në fakt, kjo nuk është meseleja (çështja). edhe sikur njerëzit që janë në një vend janë pak, edhe sikur të mos u kushtohet vëmendje e rëndësishme është që ata të jenë të lidhur me diçka që është e drejtë, të qëndrojnë në vend të drejtë, të bëjnë gjëra të drejta. Ata duhet të shkojnë pas asaj së drejte. Qoftë gjëra të atilla qoftë të këtilla, të gjitha këto duhet të merren si shkak që na afrojnë me Allahun (xh.sh.) dhe duhet që patjetër të shprehin diçka për botën tonë shpirtërore e ndjesore. Se, gjërat që janë për anën tonë materiale, epshin tonë, ato zaten janë në karakterin (veten) tonë. Në lidhje me të në “Mesnevi-yi Nuriye” (Risale) thuhet: dil nga kafshëria, braktise anën trupore, lartësohu në gradën e zemrës dhe të shpirtit. Ose hyr në atë trajektore, ec drejt Allahut. Në karakterin tonë ajo ekziston, na tërheq neve poshtë për në esfeli safilin. Fakti që ne kemi prirje të shkojmë drejt Esfeli Safilin-it e shpreh edhe e vërteta e Kur’anit. Do të thotë që, kur ne mbesim vetëm me veten tonë, rënia jonë në Esfeli Safilin është e pashmangshme! Po, kur shpëtojmë nga rënia në atë pikë? Iman dhe aksion! Kur i drejtohemi gjërave që duhen bërë, krahas tërheqjes që të bën vet karakteri yt njerëzor, ti tregon një rezistencë. Thua: “Jo!” Për shkak të MAIYET ve DONANIM, ashtu duhet të sillesh. Me ameli salih (vepra të mira) duhet ta zhvillosh veten. Me iman duhet të dalësh me fytyrën tënde të vërtetë. Si kjo, Qoftë ditët e mira, qoftë netët e mira, qoftë edhe aktivitetet e ndryshme, t’u tregosh diçka njerëzve te gjitha këto njeriu duhet të lidhet/kapet pas qëllimeve të larta, thellësive nuk duhet të jetë viktimë e një ngushtësie të caktuar. Me ato gjëra deri diku arrini të shprehni diçka, pas një pike ato më nuk shprehin dot gjë. Por në qoftë se synoni që -me lejen dhe ndihmën e Allahut- t’i bëni më të thellë njerëzit, në një aspekt, ju i hapni këta njerëz ndaj mosngopjes. Duke i dhënë atyre të hanë të pinë në lidhje me ato tema,* * Personi tjetër do të thotë: “Më jep edhe një herë, edhe një herë!” Ne kësaj gjëje i themi “Hel mimmezid” (A nuk ka më?), siç përmendet edhe në ajetin Kur’anor. Raste të ndryshme që na mundësohen, ne duhet të përpiqemi t’i bëjmë shkak që të gjejmë veten tonë, të arrijmë në esencën (thelbin) tonë. Aktivitetet e ndryshme, takimet me njëri-tjetrin, xhamitë, xhemaatet, xhumatë, Rexhebet, Shabanët, Beraetet, Regaibët, Netët e Kadrit duhet që patjetër t’i bëjmë shkak për t’i drejtuar njerëzit tek Allahu (xh.sh.) Se, argëtimi i njerëzve, njerëzit të kalojnë çaste të këndshme.. kjo nuk është puna jonë. Gjëra të ndryshme si karnavalet, spektaklet.. nuk janë puna jonë, detyra jonë. Ato i bëjmë, në qoftë se Në qoftë se edhe në ‘rrotullimet’ e Mevlanës, ne nuk arrijmë të shpjegojmë Allahun (xh.sh.), në qoftë se nuk e bëjmë dot shkak këtë gjë për të hyrë në zemra në qoftë se nuk i afrojmë dot njerëzit edhe një hap me Resulullahu (as), do të thotë se merremi me gjëra të panevojshme. Secila rrugë që nuk të çon tek Allahu (xh.sh.) është e kotë.* Secila rrugë që nuk ka bën të arrijmë Resulullahun (as) është një mashtrim. Ato gjëra duhet të jenë rezultat dhe qëllimi i saj. Prandaj në çdo punë, pothuajse në të gjitha aktivitetet, ne duhet të kemi një qëllim dhe ambicie për të realizuar gjëra të larta
Shto koment