Ah Sikur..! Dhe një jetë me brenga

Pyetje: A është e mundur të jetosh një jetë pa keqardhje? Çfarë duhet bërë për të jetuar një jetë pa brenga të ndërgjegjes?

Përgjigje: Nëse besimtarët nuk duan të kontaminojnë jetën e tyre në këtë botë apo në tjetrën me shprehje keqardhjeje, ata duhet të që pari ta njohin Allahun, të ecin në rrugën e Tij, të përpiqen ta arrijnë Atë dhe të përpiqen të përdorin në mënyrë efikase të gjitha mjetet që Ai i dhuroi në rrugën e Tij. Për ta arritur këtë, këta besimtarë duhet gjithmonë të jetojnë një jetë të thellë, të mos heqin dorë nga vetëdija, të përpiqen gjithmonë të kuptojnë kuptimin e ngjarjeve dhe gjithmonë të jenë të vetëdijshëm për përgjegjësitë e tyre dhe për nevojat e detyrave të tyre.

Në vargje të ndryshme, Kur’ani i tregon vuajtjet e atyre fatkeqëve që janë humbur plotësisht në Jetën e Përtejme. Për shembull, një ajet thotë që ata do të shprehin keqardhje: “Ah, sa mirë do të ishtë për mua sikur të isha dhe!” Ata që shtypën të tjerët dhe kryen të gjitha llojet e mizorive në këtë botë do të preferonin të bëhen gurë e pluhur sesa vuajnë dënimin.

Një ajet tjetër lidhet me vështirësitë e atyre që nuk arritën të qëndronin në rrugën e drejtë dhe kishin devijuar duke ndjekur të tjerët: “Atë ditë zullumqari do t’I kafshojë duart e veta dhe do të thotë: “I mjeri unë, ta kisha marrë rrugën e Pejgamberit!””O shkatërrimi im, ah të mos e kisha bërë filanin mik! “(El-Furkan 25: 27-28)” Një person që dëshiron të shmangë vajtimet në botën e ardhshme duhet të jetojë me vetëdije tani, të përcaktojë mirë udhëzimet e të cilit duhet të ndjekin , dhe të mos heqë dorë nga rruga e Pejgamberëve të cilët Allahu i dërgoi për të shpëtuar njerëzit nga devijimi.

Në fakt, Perëndia kurrë nuk la njerëzit pa ndonjë udhëzues. Nëpërmjet Pejgamberëve të bekuar dhe personazheve të shenjta, që shërbenin si pasqyrë për Hyjnoren, Allahu i Plotfuqishëm gjithmonë ka hedhur dritë mbi shtegun tonë. Megjithatë, nëse njerëzit i shpërfillin këta udhëheqës të çlirimit, nuk ndjekin gjurmët e tyre dhe braktisin qëllimet e tyre, ata humbasin rrugën dhe bien në gropën e devijimit. Pengesa në këtë botë transformohet në një gropë të Xhehenemit në të ardhmen. Në fund, ai person vajton në grackën e Xhehennemit me vështirësi: “Ah sikur…”

Ata me mendime të shëndosha këtu, të cilët e pranuan veprimin konstruktiv si parimin e tyre kryesor dhe që gjithmonë vepruan me drejtësi, do t’u jepen të dhënat e tyre nga e djathta dhe do të mbushin gëzim nga lajmet e gëzuara që marrin (el-Hakkan 69: 19-20). Sa për ata që u janë dhënë të dhënat e tyre nga e majta, ata do të shohin se të gjitha mëkatet e tyre të neveritshme janë shkruar atje. Meqë ata shihnin mëkatarët, dëgjonin mëkatarët, ecnin drejt mëkateve dhe kryenin mëkatet, dhe nuk pranuan ligje hyjnore, ata do të shohin ato që kanë kryer; ata do të pendohen shumë me të madhe dhe do të vajtojnë: “ Ah sikur…” Edhe para se të hyjnë në ferr ata do të përkulen dyfish me turpin e mëkateve që kanë kryer.

Në këtë drejtim, pasi qeniet njerëzore u krijuan si një monument nga Zoti i Plotfuqishëm, sipas modelit më të mirë të krijimit dhe pasi engjëjt u urdhëruan të përuleshin para tyre, është thelbësore që ata të mos zhyten në një turp të tillë për hir të kësaj jete kalimtare të kësaj bote ose për ambiciet e botës dhe titujt e përkohshëm dhe të mos e ndotin bekimin e “njerëzimit”. Nëse nuk arrin të mbajë këtë pozitë të dhënë Hyjnisht dhe dinjitoze, është rrezik të bie më poshtë se qeniet më të ulëta:  “Ata janë si kafshët, bile edhe më të humbur, të tillët janë ata të marrët. … “(el-A’raf 7: 179).

Brejtjet e ndërgjegjes

Sa do i lartë të jetë titulli i dhënë një njeriu, aq do të jetë edhe thellësia e humnerës me të cilat do të ballafaqohen në rast të rënies. Si deklaroi edhe Bediuzzamani: “Kush e shkatërron këtë sinqeritet bie nga majat e miqësisë. Ata mund të bien në fund të një grope shumë të thellë. ” Po kështu,” Vështirësia është drejtpërsëdrejti proporcionale me shpërblimin “. Kjo do të thotë, sa më shumë që një person nderohet me bekimet e Zotit të Plotfuqishëm, aq më i madh është rreziku. Në rastin e mosmirënjohjes për shirat e bekimeve që Allahu i Plotfuqishëm lëshon, një person mund të bie në një gropë të thellë.

Disa njerëz bëjnë blasfemi kundër pozitës së tyre dhe bekimit të njerëzimit. Përkundër faktit se jemi krijuar me potencialin për të qenë një mik besnik i Zotit të Plotfuqishëm, ata bëhen një ndjekës i shejtanit. Ata nuk mund të bëhen të vetëdijshëm për detyrën e tyre dhe të kryejnë veprime të pahijshme që do të tradhtonin begatitë me të cilat ata bekohen … Njerëz të tillë do të thonë: “Uroj që të isha dënuar me asgjësim, që të mos i kisha parë apo dëgjuar këto!” dhe madje para se të fillon ndëshkimi, ata do të ndiejnë dhimbje të thella ndërgjegjeje për atë që është shkruar në rekordin e tyre.

Një person që nuk dëshiron të vuajë një keqardhje të tillë në jetën e përtejme duhet të jetë shumë i drejtë në këtë botë, të marrë Pejgamberin fisnik, paqja dhe bekimet qofshin mbi të dhe kalifët e Tij të udhëzuar në mënyrë të drejtë si udhëzues të tyre dhe të përpiqen të udhëheqin një jetë si bënë ata. Madje edhe kur ishin udhëheqës shtetërorë, ata nuk u kënaqën me shtretër të rehatshëm, nuk dëshironin pallate luksoze, dhe ata nuk u ndalën për të fituar pasuri tokësore. Kur Zotëria i Pejgamberëve s.a.s u shpërngul nga kjo botë, armorja e Tij u mbajt në peng nga një ndërmjetës hebre në këmbim të një shume borxhi që kishte marrë për të mbështetur familjen e Tij të bekuar. Në mënyrë të ngjashme, Kalifët e Drejtuar me Drejtësi që ndoqën gjurmët e Tij nuk lanë asgjë prapa pasi kaluan në botën e përjetshme përtej. Ata na treguan gjendjen në të cilën duhet të largohemi nga kjo botë. Meqë ata që jetojnë si ata nuk do të bëjnë ndonjë gjë që do të pendohen, ata nuk do të thonë “Ah sikur” përtej.

Jeta njerëzore nuk është diçka për t’u rrezikuar

Në mënyrë që të mos vajtojmë “ah sikur”, ne duhet të kemi një jetë të tillë që jo ne, por të tjerët duhet të mërziten për largimin tonë nga kjo botë; siç është shprehur një poet: “Mos harroni ditët që keni lindur? Ju keni qenë në lot, ndërsa të tjerët do të gëzohen. Udhëheq një jetë të tillë që vdekja juaj do të jetë lumturia juaj ndërsa të tjerët do të vajtojnë. “Një fëmijë qan pas ardhjes në këtë botë, por familja gëzohet për të pasur një fëmijë të ri. Një njeri duhet të udhëheqë një jetë të tillë që vdekja të jetë një mjet gëzimi për të kaluar në një sferë të lehtësimit të brendshëm dhe për tu ngritur në horizontet e shpirtit. Nëse duhet mbajtur zi, le të jenë të tjerë që mbajnë zi për ne; nëse duhet derdhur lot, le të jenë të tjerët që derdhin lot për ne. Ata që gëzoheshin në lindje, duhet të qajnë këtë herë. Ata që e udhëheqin një jetë të tillë kurrë nuk thonë, “Ah sikur.” Sa për ata që e shohin këtë jetë, e cila është një pasuri e dhuruar neve nga Perëndia, si një zare për të luajtur me bixhozin dhe për ta hedhur atë, ata gjithmonë kanë vuajtur në këtë botë dhe në tjetrën.

Në veçanti, ata shpirtra të devotshëm që kanë kushtuar zemrat e tyre për t’i shërbyer besimit dhe Kur’anit, duhet të heqin plotësisht “Ah sikur”, të cilat nuk duhet të jenë pjesë e ditës së tyre të sotme, të nesërme ose e Përjetësisë. Ata duhet ta shfrytëzojnë jetën e tyre në këtë botë aq mençur sa që kur të largohen nga kjo botë, ata duhet të gëzohen me bekimet që do të gëzojnë në jetën e përtejme dhe pjesa tjetër e botës duhet të qajë për mungesën e tyre. Edhe pas dekadash e shekujsh, ata duhet të paguhen gjithmonë nga gjeneratat e mëvonshme. Kur’ani na tregon këto horizonte: “Edhe ata që kanë ardhur pas tyre e thonë: “Zoti ynë, falna neve dhe vëllezërit tanë që para nesh u pajisën me besim dhe mos lejo në zemrat tona farë urrejtjeje ndaj atyre që besuan. Zoti ynë Ti je i butë, mëshirues!”… “(el-Hashr 59:10).

Në këtë drejtim, një person nuk duhet të kryejë vepra që do të jenë shkaku i turpit dhe poshtërsisë në botën e ardhshme; njeriu gjithmonë duhet të udhëheqë një jetë të drejtë dhe të kalojë përtej në këtë mënyrë. Veçanërisht, ata të cilëve u është besuar bartja e trashëgimisë së madhe mbi shpatullat e tyre për gjeneratat e ardhshme, nuk duhet të kërkojnë botën, por Allahun; ata nuk duhet të lejojnë që rrobat e tyre të njollosin me fëlliqësinë e botës dhe të thonë: “Zoti im! Ju lutem mos më dëno që të jem pa Ty! “Ata duhet gjithmonë të jetojnë dhe të vdesin me këtë mendim. Siç thuhet edhe nga Pejgamberi fisnik s.a.s, një person vdes në përputhje me mënyrën se si jeton, ringjallet në përputhje me mënyrën se si vdes dhe shkon në destinacionin e tij në botën e ardhshme në përputhje me mënyrën se si u ringjall.

Mos harroni, Vdekja vjen gjithnjë e papritur!

Bediuzzaman tha: “Mjerisht! Ne jemi mashtruar. Menduam që kjo jetë e kësaj bote është e vazhdueshme dhe kështu e humbëm plotësisht. Vërtetë, kjo jetë që kalon është vetëm një gjum që kaloi si një ëndërr. Kjo jetë, pa bazë, fluturon si era. ” Me këto fjalë, ai tërhoqi vëmendjen tek aspekti i përkohshëm i kësaj bote. Ai gjithashtu tha: “Unë jam i vdekshëm, kështu që nuk dua të përkohshmën. Unë jam i pafuqishëm, kështu që unë nuk dëshiroj pafuqinë. Unë e dorëzova shpirtin tim te Mëshirëploti, kështu që nuk kërkoj askënd tjetër. Unë dua vetëm Një që do të mbetet miku im përgjithmonë. Unë jam vetëm një grimcë e parëndësishme, por dëshiroj një diell të përhershëm. Unë nuk jam asgjë në thelb, por unë dëshiroj për të gjithë krijimin. ” Kështu ai vuri në dukje se një person duhet të kërkojë objektiv vërtetë të madh dhe se gjërat e kësaj bote që kërkojnë në mënyrë ambicioze nuk janë vërtet të denjë për t’u konsideruar fare. Zoti mos na ndaftë nga rruga e atyre të bekuarve, sepse rruga e tyre është ajo e Krenarisë së Njerëzimit, paqja dhe bekimet qofshin mbi të.

Le ta përfundojmë këtë temë duke lidhur një poemë të shkurtër që i atribuohet Ali ibn Ebu Talibit:

O i varfër që merakosesh me synimet e kësaj bote! Gjithmonë mashtruar me shpresën e një jete të gjatë!
A nuk është koha të heqësh dorë nga kjo mënyrë e papërgjegjshme e jotja?
Shikoni, udhëtimi përtej është afër!
Mos harroni, vdekja vjen një ditë, papritmas!
Varri ju pret, kutia e veprave tuaja.
Pastaj nga problemet e kësaj bote, kërkoni strehim në durim!
Dije se vdekja jote nuk do të ndodhë nëse nuk vjen ora e caktuar!

Shënime

• Merjem 19: 58-63.
• Nursi, Bediuzzaman Said, The Gleams, Neë Jersey: Tughra, 2013, f. 229.
• Sahih el-Buhari, xhihad, 89; Sunen at-Tirmidhi, Buyu, 7; Sunan Ibn Majah, Ruhun, 1.
• Nursi, Bediuzzaman Said, Fjalët, Neë Jersey: Drita, 2013, f. 228.
• Nursi, Bediuzzaman Said, Fjalët, Neë Jersey: Drita, 2013, f. 235.I
• bn Hajar al-Asqalani, Al Munabihat.