Shtamba e Thyer – Ky artikull është botuar fillimisht në turqisht më
Pyetje: Cila është sjellja e duhur për muslimanët përballë trajtimeve dhe qëndrimeve të këqija?
Përgjigje: Është një fakt i njohur se urrejtja dhe mëria do të krijojnë ndjenjat e njëjta në kthim. Përgjigjja ndaj ashpërsisë dhe dhunës me të njëjtën gjë do t’i japë rrugë qarqeve të egra, të cilat askush nuk mund ti shpëtojë; shoqëria do të goditet nga përqarjet dhe të gjithë do të humbasin në trazirat. Prandaj, zemra e një besimtari duhet të jetë e pafund; ai duhet të jetë në gjendje të absorbojë edhe gjërat më negative, dhe të luftojë në mënyrë të tillë që të i ndihmon edhe ata që bëjnë keq.
Largimi më i mirë
Kur’ani zbulon se çfarë lloj qëndrimi duhet të kenë muslimanët përballë keqtrajtimit:
أُولٰۤئِكَ يُؤْتَوْنَ أَجْرَهُمْ مَرَّتَيْنِ بِمَا صَبَرُوا وَيَدْرَءُونَ بِالْحَسَنَةِ السَّيِّئَةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ
Atyre iu jepet shpërblim i dyfishtë, për arsye se bënë durim, dhe ata të keqen e largojnë me të mirën, e nga ajo që Ne i furnizuam, ata japin.”(el-Kasas 28:54).
Është transmetuar se ky ajet u shpall për Njerëzit e Librit, por veçanëria e shkakut të zbritjes nuk e eliminon universalitetin e gjykimit. Prandaj ajeti i adreson të gjithë, duke përfshirë edhe besimtarët në kohën tonë.
Siç kuptohet nga specifikimi, “për arsye se bënë durim“, ata që fitojnë dyfishin e shpërblimeve do të jenë ata që duruan keqtrajtime dhe vuajtje, të cilët praktikisht shëndrrojnë problemet dhe fatkeqësitë që i ndodhin atyre në fishekzjarre dhe prandaj bëjnë shfaqje marramëndese për njerëzit. Duke i kthyer edhe ngjarjet më negative në ato pozitive, ata i përgjigjen së keqes me fjalët “dhe ata të keqen e largojnë me të mirën“. Ata i përgjigjen të keqes me mirësi dhe gjëra të mira.
Nëse trajtimi i shëmtuar dhe i pakëndshëm që përjeton shkakton ndjenjën e urrejtjes dhe mërisë brenda një besimtari që e kupton të vërtetën e këtij vargu në jetën e tij, ai përpiqet të fshijë dhe të shkrijë këtë zemërim me një ndjenjë butësie dhe paqeje. Ai e bën këtë në përputhje me ajetin,
“… S’ka dyshim se veprat e mira i shlyejnë ato të këqijat. Kjo është një këshillë për ata që pranojnë këshillat. “(Hud 11: 114).
Nëse një besimtar bën diçka negative, dhe nëse kjo e largon nga adhurimi dhe devocionet e tij, ai menjëherë përpiqet të eleminojë aktin negativ me shqyrtimin e shlyerjes dhe ai gjithashtu kurorëzon këtë shlyerje duke bërë ndonjë vepër të mirë.
Kur një besimtar i vërtetë kryen një veprim të keq, kjo shpon përmes zemrës së tij si një shtizë dhe shkakton një ndjenjë të hidhur brenda tij. Nëse ai kryen diçka të keqe edhe me një fjalë, sjellje, vështrim ose aluzion të vetëm, ai bën një vepër të mirë për ta eliminuar atë menjëherë dhe për të fshirë shenjat që lë në mendje.
Një sjellje e tillë është në fakt një kërkesë e shërbimit ndaj Zotit. Në këshillën e tij për Muadh ibn Xhebelin, Profeti fisnik, paqja dhe bekimet qofshin mbi Të, thoshte: “Frikësojuni Zotit kudo që të jeni dhe ndiqni një vepër të keqe me një të mirë për ta fshirë atë dhe trajtoni njerëzit me sjellje të mirë.” (İbn Kethir, Sire, 4:194-195). Ndërsa veprat e mirësisë shërbejnë si vjaskë për ngjitjen e veprave te Zoti, ato në të njëjtën kohë eliminojnë të këqijat. Fundi i ajetit thotë se kjo është këshilla shumë e rëndësishme dhe një kujtesë për ata që mendojnë.
Në të vërtetë, çdo sjellje pozitive që fshin të keqen nga mendja e njerëzve është gjithashtu një mjet për të shlyerjen e të këqijave në Praninë Hyjnore. Mëshira e Krijuesit të Plotfuqishëm kërkon që ato gjëra negative të mos kthehen në një mjet trazimi, shtrëngimi dhe vuajtje të brendshme në botën tjetër. Në sferën e bekimeve të pafundme, dhurimeve të pakufishme dhe të mirësive të përjetshme, do të jetë një mjet për vuajtje të brendshme për një besimtar që të mendojë: “Nuk duhet ta bëja këtë mosrespektim ndaj fesë, Profetit s.a.s dhe vlerave thelbësore”. Për këtë arsye , si një manifestim i mëshirës së Tij në një valë tjetër të frekuencës, Zoti i Plotfuqishëm do t’i bëjë ato të harrohen atje dhe nuk do të lejojë që shërbëtori i Tij të përjetojë këtë vuajtje.
Megjithatë, nuk është e drejtë që një person të harrojë mëkatet që ai kryen në këtë botë duke i hequr ato nga mendja e tij. Edhe nëse ai i ka kryer ato pesëdhjetë vjet më parë, duke kërkuar falje nga Zoti sa herë që ai i kujton ato, ai do ta shpëtojë nga rënia në të njëjtin mëkat. Ajo gjithashtu do të jetë një mjet për të rritur vazhdimisht regjistrin e veprave të tij të mira. Çdo herë që kërkon falje praktikisht largon të gjitha të këqijat. Dhe kur nuk mbetet asnjë e keqe që do të hiqet, do të jetë një shkak për gjërat e bukura dhe gëzimeve që presin besimtarët në botën tjetër. Kështu, një person nuk duhet ta harrojë kurrë mëkatin e tij. Ai gjithmonë duhet të kujtojë edhe gabimin më të vogël dhe të kërkojë falje nga Falësi i mëkateve duke thënë: “Falje, kërkoj falje një milion herë!” Ai duhet të bëjë këtë me vuajtjen që ndien në shpirtin e tij. Nga ana tjetër, një besimtar duhet të harrojë veprat e mira që ai kryen – edhe nëse ajo vepër e mirë është një arritje e madhe që shënon fillimin e një epoke të re. Ai duhet të harrojë rolin e tij në këtë çështje, duke thënë, “E Çuditshme, a kam bërë me të vërtetë diçka të tillë? Nuk e mbaj mend.” Nëse njerëzit me këmbëngulje thonë: “Ju e keni bërë këtë” , atëherë, duke marrë parasysh dëshmitë për bekimet e Zotit, personi duhet të shprehë ndjenjat e tij si të tilla: ” Atëherë Zoti bëri një mëkatar si unë të bëj disa gjëra të mira. Këto janë shfaqje të pafundësisë së mëshirës së Tij.”
Ajo që e bënë një njeri shpirtmadh është përgjigjja e së keqes me mirësi
Ajeti tjetër që lidhet me temën tonë tregon faktin vijues:
“Nuk është e barabartë e mira dhe e keqja. Andaj, (të keqen) ktheje në mënyrën më të mirë, se atëherë ai, me të cilin kishit një farë armiqësie do të bëhet mik i afërt. “(Fusilet 41:34).
Prandaj, nëse dikush i fiksuar ndaj armiqësisë, xhelozisë dhe zilisë është duke u shkumëzuar me ankthe dhe urrejtje, vazhdimisht duke provokuar ata që i drejtohet dhe përpiquni të nxitni zemërimin prej tyre, atëherë është e nevojshme të përgjigjeni duke përmbajtur zemërimin e tij, siç thuhet në ajetin e mëposhtëm, i cili përshkruan ata që janë vërtet të devotshëm:
“…të cilët japin kur janë në mirëqenie, edhe kur janë në vështirësi, dhe që e frenojnë mllefin, që ua falin (të keqen) njerëzve, e Allahu i do bamirësit. “(Imran, 3: 134).
Frazat origjinale për” dhe që e frenojnë mllefin “(al-kazimin el-ghajz) të cilët e gëlltisin zemërimin, zemërimin dhe reagimet e dhunshme; përmendet nga fjalët e bekuara të të Dërguarit të Zotit, paqja dhe bekimet qofshin mbi të, si një virtyt. Duke iu përgjigjur faljes madhështore kur dikush kryen një faj dhe bën mirë për një person që kryen të keqen, në mënyrë që ai të mos përsërisë të njëjtën të keqe … Këto janë shembuj të përgjigjes së së keqes me mirësi.
Në fjalë të tjera, ndërsa të tjerët vazhdojnë të bëjnë keq me duart, gjuhët, sytë, veshët dhe madje gjestet e tyre, një besimtar nuk duhet t’i lejojë këto akte të bëhen një cikël vicioz. Ai mund ta bëjë këtë duke iu përgjigjur me mirësi të gjithë atyre. Siç thuhet në një proverb turke, “Përgjigja ndaj mirësisë me mirësi pritet nga të gjithë; për tju përgjigjur së keqes me mirësi duhet një shpirtmadh. ” Prandaj, të jesh besimtar do të thotë të jesh shpirtmadh. Përgjigja ndaj ngurtësimit me inat është rruga për të mëkatuar. Një kuptim i tillë nuk do të ndihmojë në zgjidhjen e çështjeve të kohës sonë. Prandaj, të gjithë – sidomos vullnetarët e kushtuar një ideali të lartë – duhet të veprojnë shumë butësisht në këtë çështje.
Të përgjegjurit me mirësi dhe drejtimi i sigurt
Nuk pajtohem me parimin “ruajuni nga e keqja e personit që i keni bërë mirë” dhe mendojë se kjo është një vërejtje arrogante dhe pa respekt. Një akt i sjellshëm do të bëjë edhe një kobër të vallëzojë, e lëre më një person. Duhet ta keni parë këtë në dokumentarë – kobrat që kërcejnë me zërin e flautit. Në të vërtetë, kobrat nuk e dëgjojnë muzikën, por kur shohin se gishtat e lojtarit po lëvizin në një copë druri dhe nuk i është bërë ndonjë dëm atij, ajo reagon ngjashëm me vallëzim. Ata ndoshta do kishin kafshuar nëse personi dështon të veprojë në mënyrën e duhur, por kjo duhet të jetë e rrallë. Nëse do të ishte një incident i shpeshtë për kobrat për të kafshuar shfaqje bërësit, atëherë nuk do të ishte një praktikë e tillë e zakonshme.
Për ta përmbledhur, nëse Zoti madje i ka dhënë kafshëve nja parim për tu përgjigjur me të mirë ndaj mirësive, një person duhet të përdorë mirë potencialin e tij njerëzor dhe të veprojë me parimin, “Bëju mirë atyre të cilëve ju ke frikë të keqen”. Sigurisht, një qëndrim i tillë duhet të merret për të mbrojtur paqen dhe harmoninë në një shoqëri dhe për të shuar zjarret e urrejtjes dhe mosmarrëveshjet. Kërkohet që vetëm një person që të sakrifikojë disa nga të drejtat e tyre personale. Përndryshe, duke qëndruar i heshtur ndaj shkeljeve të të drejtave publike dhe duke marrë pjesë në krim, bëhesh si djall memec; dhe kjo absolutisht nuk është cilësi besimtari.
Kur është e nevojshme, megjithatë, duhet t’i përgjigjemi edhe një personi që mban një shtizë ose vendos bajoneten, duke thënë: “Eja vëlla, më lër të të jap një përqafim” dhe kështu e bënë ta lërë armën e tij vdekjeprurëse. Ky është qëndrimi që pritet nga një besimtar dhe më lejoni të përsëris edhe një herë se kjo formë e sjelljes është me rëndësi vitale në drejtim të zgjidhjes së problemeve në kohën tonë.
https://fgulen.com/en/fethullah-gulens-works/thought/the-broken-jug/49642-some-criteria-for-warding-off-evils
https://fgulen.com/tr/fethullah-gulenin-butun-eserleri/247-kirik-testi/49539-kotulukleri-savmada-bazi-olculer
Shto koment