Shtamba e Thyer – Ky artikull është botuar fillimisht në turqisht më
Pyetje: Cila mënyrë dhe cilat metoda duhet të ndiqen me qëllim të “rivendosjes së fortesës së besimit, e cila është dëmtuar për vite” siç e ka thënë Bediuzzamani.
Përgjigje: Së pari, është e nevojshme të theksohet se kur krahasohet me shkatërrimin, riparimi është disa mijëra herë më e vështirë për t’u arritur. Për të arritur një restaurim duhet të jenë të pranishëm të gjithë faktorët e brendshëm dhe të jashtëm që kërkohen për gjënë që duhet të restaurohet. Megjithatë, mungesa e vetëm një faktori do të rezultojë në shkatërrim. Për shembull, imagjinoni namazet e përditshme. Me qëllim që të bëhen ato në mënyrë të plotë, të gjitha kushtet dhe kërkesat për lutje duhet të plotësohen në mënyrë të përkryer; ndërsa, neglizhimi i vetem një prej tyre do ta zhvlerësojë atë. Për shembull, nëse personi nuk ka bërë abdes ose ka harruar takbirin e hapjes ose nuk është kthyer kah kibla, namazi nuk do të jetë i vlefshëm edhe nëse plotësohen të gjitha kushtet e tjera. Vlefshmëria e namazit në sytë e Allahut qoftë lartësuar lavdia e Tij, vlera e saj për jetën e mëvonshme të atij personi dhe të qenit shok i ngushtë me atë person në varr, varet nga bërja e tij në përputhje me kushtet e brendshme; me fjalë të tjera, duke e respektuar atë me frikë dhe nderim. Së bashku me plotësimin e kushteve të jashtme, një mangësi e mundshme në këtë drejtim do ta pengojë atë që të bëhet në mënyrë të përsosur. I njëjti rregull vlen edhe për aktet e tjera të adhurimit.
Nga perspektiva e njëjtë, ju mund të konsideroni gjithashtu ndërtimin ose restaurimin e një ndërtese. Mos harroni se një gjeni i tillë si arkitekti, Sinani, qoftë Parajsa vendbanimi i tij, ndërtoi kryeveprën e tij Selimiye në gjashtë vjet. Megjithatë, puna për të riparuar dëmet e shkaktuara nga topat e armikut dhe për ta rikthyer atë në formën e tij origjinale zgjati rreth 8 vjet. Ndërsa ndërtimi dhe restaurimi i Xhamisë Selimiye ishte një detyrë aq e vështirë dhe kohëmarrëse, një bombë e thjeshtë ose tërmeti mund të shkaktojë dëme serioze në këtë punë madhështore në minuta ose sekonda.
Ju gjithashtu mund të mendoni për gjendjen e riparimit dhe shkatërrimit në trupin e njeriut. Ndonjëherë, një substancë helmuese në ushqimin tuaj e ndikon trupin tuaj drejt në neuronet e trurit tuaj. Kjo mund të ngatërrojë zakonet tuaja të gjumit dhe të zgjimit dhe mund t’ju duhet të merrni trajtim gjatë një periudhe të gjatë kohore për të shpëtuar nga efektet e dëmshme të saj dhe për të rifituar shëndetin tuaj.
Një rrjedhë nga poshtë lart
Shoqëritë muslimane, veçanërisht ato brenda dy-tre shekujve të fundit, kanë pësuar një degjenerim serioz dhe janë shembur pothuajse tërësisht. Poeti osman, Abdulhak Hamid, e shprehu këtë situatë si më poshtë: “Mjerisht! As vendi as i dashuri nuk mbeti; zemra ime është e mbushur me vështirësi dhe dhimbje. “Ziya Pasha në mënyrë të ngjashme tha:” Ne jemi humbës të kësaj loje edhe një herë; sepse humbja është e qartë, por nuk e di se çfarë kemi fituar “. Poeti i madh, Mehmed Akif, përshkroi pamjen e atyre ditëve si më poshtë:” Mjerisht! Për një grumbull besimi të hipokritëve ramë; kemi rënë në një gjumë të tillë dhe jemi zgjuar në ferr! “Kështu, pasi një shoqëri e ka humbur fenë e saj, pasi besimi i saj është shkatërruar dhe vlerat janë shkatërruar një nga një, duhet një përpjekje serioze për të rivendosur dhe ndihmuar atë shoqëri që të ngritet në këmbët e saj.
Rindërtimi i këtij monumenti, i cili është plasaritur, i copëtuar dhe pjesët e bekuara të të cilit janë shpërndarë këtu dhe atje dhe rivendosja e tij në një gjendje në përputhje me identitetin e tij origjinal varet nga përpjekjet e shpirtrave idealistë që do të sakrifikojnë gëzimin e tyre të jetës dhe lumturisë personale. Siç thotë thënia: “S’ka fitim pa dhimbje”, një poezi arabe e shpreh atë, “Fushëveprimi i fitimeve të bëra, varet nga dhimbjet e marra.” Për të sqaruar më tej, bërja e arritjeve materiale dhe shpirtërore, ngjitja në lartësi të mëdha dhe kurorëzimi i fitoreve me fitore të tjera varet nga përpjekjet dhe mundi që bëjmë, si dhe përdorimi i këtyre përpjekjeve për qëllimin e duhur dhe në drejtimin e duhur. Nuk duhet harruar se asnjë lëvizje që synon të rivendosë dhe të ringjallë një shoqëri s’mund të jetë premtuese dhe e qëndrueshme nëse nuk përshkon nga poshtë lart. Ka shumë përpjekje të shumta të nisura me shfaqje të shkëlqyera që ndalojnë pak hapa më tej, mbeten të ngujuara dhe të paralizuara në rrugë dhe më pas zhduken nga skena si një ëndërr e thyer. Kur merret me çështjen e ringjalljes së një shoqërie, një shkallë e caktuar e iniciativës dhe mbështetjes nga administrata dhe politikanët ndoshta mund të jetë e mundur në mënyrë të përgatitjes së terrenit të përshtatshëm dhe eliminimit të pengesave të caktuara përgjatë rrugës. Me një mbështetje të tillë, ato mund të shërbejnë si një mjet për vullnetarët e restaurimit që të përparojnë më shpejt dhe kështu ata meritojnë vlerësim në këtë drejtim. Sidoqoftë, ajo që me të vërtetë duhet të bëhet në drejtim të restaurimit është nisja e çështjes nga poshtë lart dhe duke e bërë atë të gjerëpërhapur në nivelin e rrënjëve të barit. Për këtë arsye, duke filluar me emrin e Zotit, është e nevojshme të fillohet me ABC-në e çështjes, duke ditur se vendosja e së drejtës së shoqërisë varet nga vendosja e të drejtave individuale dhe duke mos harruar kurrë se është e pamundur të vendosësh një shoqëri të drejtë pa vendosur të drejtën e të gjitha komponentëve të saj.
Ideali i shërbimit të njerëzimit dhe vendosja e gjërave të drejta
Personat e fiksuar në rivendosjen dhe vendosjen e gjërave në mënyrë të drejtë duhet të veprojnë me një frymë devotshmërie gjatë gjithë jetëve të tyre, në mënyrë që ata të mund të përmbushin qëllimin e udhëtimit të jetës së tyre. Projektet e mëdha ndonjëherë dështuan sepse ato ishin të bazuara në përfitime personale ose familjare. Le trashëgimin, ata e falsifikuan atë ideal të madh dhe humbjet ndodhën në një zonë fituese. Me qasjen e Bediuzzamanit, nëse politika, administrata, apo ndonjë organizatë po punon në boshtin e interesave të dikujt tjetër, atëherë në këtë çështje ka monstruozitete. Në këtë rast, njerëzit fillojnë të bezdisen me njëri-tjetrin. Kur çështja është shkelur me interesa personale, masat vijnë me njëra-tjetrën dhe nuk mund të bëhen përparime nga shoqëria. Të tjerët gjithmonë do përparojnë dhe nuk mund të shpëtoni kurrë nga dominimi i tyre. Të shpëtuarit nga sundimi varet nga puna pa ndërprerje për një jetë vetëm për të mirën e popullit dhe për kënaqësinë e Krijuesit.
Njerëzit që i janë kushtuar idealit për t’i bërë të tjerët të jetojnë në kuptimin e vërtetë, duhet të ndjekin projekte dhe plane të mëdha. Ata duhet të kenë plane dhe projekte edhe për gjeneratat që do të vijnë rreth pesëdhjetë e gjashtëdhjetë vjet më vonë. Duke pasur parasysh se Allahu i ka pajisur njerëzit me aftësi që shkojnë përtej kufive fizik, individët duhet të dinë se si t’i përdorin ato mirë dhe të mos i dobësojnë aftësitë dhe kapacitetet e tyre duke e dënuar veten në një kafaz të ngushtë. Përveç kësaj, ata kurrë nuk duhet të jenë ti shikojnë punët dhe aktivitetet që ata kanë kryer në rrugën e drejtë ose të jenë të kënaqur me atë që kanë bërë, por duhet të kërkojnë mënyra të ndryshme të përhapjes deri në katër qoshet e botës në çdo fazë.
Të mos keqkuptohemi, një mendim i tillë për përhapje në botë nuk ka të bëjë aspak me pushtimin e botës apo krijimin e perandorive të reja në rrënojat e të tjerëve. Përkundrazi, qëllimi i vërtetë që nënkupton këtë mendim të zgjerimit është krijimi i marrëdhënieve të shëndosha, të qëndrueshme dhe të ngrohta me fqinjët dhe kombet e ndryshme të botës. Kjo do të na mundësojë që të mësojmë se çfarë mundemi prej tyre dhe gjithashtu t’i lejojmë zemrat e tjetrit të dallojnë vlerat njerëzore, ndjenjat dhe mendimet e larta që përpiqemi të përfaqësojmë, të cilat janë përtej humanizmit. Ne tashmë e dimë se në botën e tkurrur dhe globalizuar të kohës sonë, nëse një kuptim i tillë i fqinjësisë botërore nuk formohet, kontakti me gjithë botën nuk mbahet dhe marrëdhëniet e ngushta nuk zhvillohen, bota do të kthehet në një ferr të pabanueshëm. Ata që janë fiksuar në brutalitet, të cilët formulojnë planet për të vrarë njerëz dhe për të zënë vendin e njerëzve që kanë vrarë dhe që dëshirojnë t’i bëjnë njerëzit të përplasen me njëri-tjetrin për të vazhduar tiraninë e tyre, do të vazhdojnë dominimin e tyre. Sidoqoftë, nuk duhet harruar se kjo botë e vjetër nuk ka më tolerancë për një armiqësi të tillë të bazuar në mëri dhe urrejtje, ose për armët e shfarosjes, të cilat janë pasoja natyrore të këtij armiqësimi. Nëse këto valë urrejtjeje nuk ndalen me ura të dashurisë, tolerancës dhe dialogut, atëherë do përballemi me ngjarje të tmerrshme dhe një apokalips që ndikon në tërësinë e njerëzimit, do të jetë i pashmangshëm.
Për këtë arsye ne duhet të zgjedhim rrugën e vendosjes së gjërave në mënyrë të drejtë, vëllazërisë, shoqërisë dhe duhet ndihmuar të tjerët të jetojnë. Për këtë arsye, edhe nëse hasim ndonjëherë me kërcënime me vdekje, duhet t’i takojmë ata me besim në Allahun dhe të dimë të buzëqeshim përballë ngjarjeve të hidhura të jashtme. Për hir të çlirimit të njerëzimit, ne duhet t’i privojmë vetes kënaqësitë e jetës, nëse është e nevojshme. Përveç kësaj, ne kurrë nuk duhet patur ndonjë shpresë për gjërat e kësaj bote dhe për mënyrat e ndryshme që Zoti i Plotfuqishëm shpërblen për hir të shërbimit ndaj Tij. Nëse njerëzit që janë bërë vullnetarë për ringjalljen e të gjithë botës në të vërtetë kanë vepruar në favor të interesave të tyre personale, kjo do të ishte një qëndrim i shëmtisë së madhe që nuk mund të pajtohet me njerëzimin e vërtetë. Madje mund të themi se angazhimi me mendimet për të fituar Parajsën nëpërmjet përpjekjeve tona, është mosrespekt për idealin tonë. Duke përdorur të gjitha përpjekjet tona, është e nevojshme të ndjellim këtë ndjenjë në gjeneratat e sotme. Sepse ata që do të ndryshojnë fytyrën e botës do të jenë ata të çmuar dhe të shquar që përfaqësojnë këtë ndjenjë dhe mendim.
Çelësi misterioz për zemrat
Duke qenë thellësisht të shqetësuar dhe duke ndjerë vuajtje për një kauzë është një dinamikë shumë e rëndësishme në lidhje me gjenerimin e projekteve dhe realizimin e projekteve të krijuara për hir të vendosjes së gjërave drejtë dhe riparimit. Një person në një gjendje të tillë, me lejen dhe kënaqësinë e Zotit, nuk do të privohet në marrjen e gjërave të kërkuara për hir të rregullimit. Në lidhje me këtë, ejani, të gjithë ne le të lutemi për vuajtje nga Zoti. Vuajtje e shqetësimit për njerëzit, për botën Islame, flamuri i të cilës është hedhur poshtë në tokë. Le të themi: “Zoti im, na hedh vuajtje si shkëndija!” Pastaj le të mendojmë gjithmonë për problemet e njerëzimit, ndërsa ulemi, qëndrojmë, shkojmë në shtrat, ecim, etj dhe le të kërkojmë zgjidhje për këto.
Edhe pse feja bazohet në parimin e lehtësisë, detyra e arkitektëve të mendimit në këtë drejtim është shumë e rëndë. Si poeti i mjeshtrit, Nexhip Fazlli, e ka vënë atë, ata duhet të tregojnë një performancë të jashtëzakonshme duke munduar trurin e tyre deri në shkallën e shtrydhjes së trurit nga hunda. Ka kaq shumë njerëz që i shikojnë me shpresë, dëgjojnë fjalët e tyre dhe që në njëfarë mënyre veprojnë me psikologjinë masive. Prandaj, ata duhet të kujdesen për t’i bërë të tjerët të jetojnë në kuptimin e vërtetë, në vend që të jetojnë për hir të vetveteve të tyre dhe duhet të endërrojnë jetën e tyre rreth këtij ideali. Standardi duhet të mbahet shumë i lartë në këtë drejtim dhe çështja duhet të merret si një çështje që ka të bëjë me tërë njerëzimin. Në një botë të globalizuar, nëse nuk keni një zemër që përfaqëson idealet tuaja në çdo vend, ju nuk mund të jeni aty ku dëshironi të jeni siç dëshironi të jeni dhe nuk mund të kuptoni riparimin që dëshironi. Ato as nuk do ju lejojnë të jeni aty ku normalisht dëshironi të jeni. Në këtë drejtim, njerëzit e Anadollit duhet të veprojnë si një komb botëror.
Ndërsa duke bërë këtë, ata kurrë nuk duhet të heqin dorë nga butësia dhe zemërgjerësia e tyre; ata duhet të arrijnë në zemra duke përdorur gjuhën e dashurisë, sepse është një çelës kaq i mistershëm që nuk ka bllokim të ndryshkur që nuk do të hapet me të. Nëse e përdorni këtë gjuhë të saktë, mund të hapni të gjitha dyert dhe të arrini në të gjitha zemrat e kokëforta. Siç thuhet në një proverb turke, mirësia madje bën që një gjarpër të dalë nga vrima e tij. Duke pasur parasysh se lëvizjet e butë të gishtërinjve të një flautisti, ose zëri, bëjnë madje edhe kobren të bëjë valle, mendoj se një qëndrim dhe sjellje vërtet shpirtërore do të shkrijë disa ndjenja të armiqësisë. Ashtu siç thekson Kur’ani për zhdukjen e së keqes me mirësi, madje disa njerëz që i shihni si armiq do të fillojnë të hapin krahët e tyre dhe të thonë: “Ne kemi pritur për ju.” Dhuratat hyjnore të së kaluarës janë shenja premtuese për të ardhmen Edhe pse brezat e kohës sonë nuk janë mjaft të bindur për këtë çështje, kjo detyrë e riparimit nga ata me zemra besimtare në të njëjtën kohë nënkupton riparimin e gjithë botës. Rreth 30-40 vjet më parë, njerëzit e asaj kohe nuk e kuptuan se këta vullnetarë të dashurisë do ta sillnin botën në këtë gjendje. Megjithatë, ata me drejtësi vlerësojnë dhe duartrokasin shërbimet e realizuara nga njerëzit që udhëtuan në 170 vende të botës dhe shërbyen si ambasadorë nderi atje. Për këtë arsye, dështimi për të parë se çfarë do të ndodhë rreth 25-30 vjet nga tani është e kuptueshme. Nëse pastërtia dhe sinqeriteti në fillim të çështjes dhe gjendja e dëshiruar shpirtërore mund të mbahen, në qoftë se fryma e pritjes për kthim dhe përkushtim nuk mund të vazhdojë, atëherë një ringjallje e re mbarëbotërore do të jetë e destinuar për të ardhmen. Me lejen dhe vullnetin e Zotit Osmanët dikur ishin një komb fjala e të cilit u dëgjua, i cili ishte një faktor i rëndësishëm në balancën e fuqive botërore, dhe ata mbajtën këtë pozitë për një kohë të gjatë. Pra, njerëzit kanë potencial për një arritje të tillë. Prandaj, është e mundur që të ndreqim pjesët e thyera të shoqërisë edhe një herë dhe ta ndihmojmë atë deri të ngritet në këmbët e saj në shtegun e ri.Gjithashtu, nuk duhet të harrohet se disa shërbime që Allahu lejoi të plotësoheshin me duar të ndryshme në të kaluarën dhe disa fitore që Ai dha, janë treguesit më bindës për shërbimet që Ai do të lejojë të realizohen në të ardhmen dhe arritjet që do t’i japë. Nuk ka asnjë arsye pse ajo që ndodhi dje nuk mund të përsëritet sot. Ajo që me të vërtetë ka rëndësi është të tregohet një performancë e krahasueshme me atë që tregohet nga Sahabët e bekuar, duke arritur gjendjen shpirtërore që ata bënë, duke qendruar gjithnjë aktivë dhe të gjallë, pa lodhje ose të shurdhëri, duke qenë në gjendje të gjenerojnë projekte gjatë gjithë kohës dhe të jenë në gjendje të përdorin të gjitha e mjeteve në dorë për hir të realizimit të këtyre projekteve.
https://fgulen.com/en/fethullah-gulens-works/thought/the-broken-jug/50495-repairing-the-stronghold-of-faith
Shto koment