“Ata janë të shurdhër, memecë, e të verbër; prandaj nuk kthehen (nga e keqja në të mirë).” Kuran, El-Bekare 18
… (Ata janë) të shurdhër, memecë dhe verbër, e nuk mendojnë asgjë. Kuran, El-Bekare 171
Njëri nga ajetet e mësipërme u referohet hipokritëve dhe tjetri përshkruan gjendjen e jobesimtarëve. Sipas këtyre ajeteve, hipokritët dhe jobesimtarët janë të ngjashëm në atë që të dy grupet janë të shurdhër, të verbër dhe memecë. Ashtu si jobesimtarët, hipokritët, edhe pse në dukje nuk mund ti dallosh nga besimtarët në të vërtetë ata nuk besojnë. Tre shkaqet kryesore të mosbesimit janë paragjykimet, pikëpamjet e gabuara dhe insistimi i vazhdueshëm në gjynahe. Jobesimtarët dhe hipokritët janë të shurdhër dhe të verbër ndaj hakut (të vërtetës) për shkak të paragjykimit, të dhënit vetës pozitë më të lartë se të besimtarëve, egoizmit, injorancës ose armiqësisë; ata nuk kanë një këndvështrim të shëndoshë dhe kështu nuk mund të bëjnë dallimin ndërmjet të vërtetës dhe të pavërtetës, ndërmjet besimit të vërtetë dhe hipokrizisë dhe për këtë arsye në vazhdimësi janë të zhytur në gjynahe dhe padrejtësi.
Edhe pse këto vargje përshkruajnë tri karakteristika të rëndësishme që hipokritët dhe jobesimtarët kanë të përbashkëta, ato përfundojnë me verdikt të ndryshme. Vargu i parë shpjegon se hipokritët kanë humbur dhe nuk janë më në gjendje të rikuperojnë natyrën origjinale njerëzore që Zoti u jep të gjithëve qysh në lindje(që është natyra e pastër islame) dhe besimin që ata pranuan, ndërsa ajeti i dytë tregon paaftësinë e jobesimtarëve për të përdorur mendjet e tyre për të arritur tek e vërteta. Hipokritët dhe jobesimtarët ndajnë shumë cilësi dhe karakteristika që konfirmojnë paaftësinë e tyre për të parë, dëgjuar ose komunikuar të vërtetën. Ata nuk janë në gjendje të lexojnë saktë Librin e Universit, libër ky që Allahu me mëshirën dhe bujarin e Tij e ka shfaqur para tyre në mënyrë që të kuptojnë se e tërë kjo që ata shohin dhe ndjejnë ka një Krijues Suprem xh.sh. Ata nuk mund të studiojnë dhe lexojnë siç duhet ekzistencën dhe ngjarjet për rreth tyre. Ata shpërfillin atë që thotë Libri i Krijimit dhe nuk mund të dëgjojnë zërin e ndërgjegjes së tyre. Nëse ata do të kishin përfituar nga çështjet e lartpërmendura, atëherë do të kishin qenë në gjendje të përdornin shqisat e tyre dhe të thonin “lā ilāha illa’llāh” (Nuk ka Zot tjetër përveç Zotit) -ashtu siç bëjnë besimtarët. Në këtë mënyrë, ata gjithashtu do të ishin kthyer në natyrën e tyre origjinale njerëzore; si rezultat, ata do të kishin jetuar jetën e tyre sipas urdhrave dhe kufijve të vendosur nga Allahu xh.sh.
Megjithatë, ata janë të shurdhër, sepse përderisa çdo krijesë në univers shpall ekzistencën e Allahut me gjuhën e tyre unike, ata nuk janë në gjendje ta dëgjojnë këtë. Ata janë memecë sepse nuk janë në gjendje të pranojnë atë që ndjejnë në ndërgjegjen e tyre. Ata janë të verbër sepse nuk mund t’i shohin rrugët që çojnë në të vërtetën e ekzistencës dhe Njëshmërisë së Allahut. Sa i përket përfundimeve të ajeteve, ajeti për jobesimtarët deklaron se ata nuk e përdorin mendjen e tyre dhe në të vërtetë nuk mendojnë fare. Nëse do të kishin qenë në gjendje të mendonin, do t’i gjenin lehtësisht rrugët që të çojnë drejt besimit. Në të vërtetë, në atmosferën e paqes që u krijua pas përfundimit të Marrëveshjes së Hudejbijes në vitin e gjashtë të hixhretit (628.), shumë nga jobesimtarët e Mekës, të cilët e kishin persekutuar të Dërguarin e Allahut a.s. dhe shokët e tij për shumë vite, patën mundësinë të njohin çfarë dhe si ishin në të vërtetë myslimanët dhe si ishte jeta islame. Duke braktisur paragjykimet dhe kokëfortësinë e tyre, ata shpallën: “Ne vërtetë kemi qenë në të gabuarën!” dhe pranuan të Vërtetën. Ata arritën në këtë pikë duke përdorur siç duhet mendjen e tyre. Pra, meqë të qenurit të shurdhër , të verbër dhe memec; jobesimtarët që refuzuan me kokëfortësi besimin kishte lindur nga paaftësia e tyre për të përdorur arsyen dhe për të menduar siç duhet, Kurani e përfundon ajetin rreth tyre me deklaratën: “Ata nuk mendojnë dhe kuptojnë. ”
Në një ajet tjetër, Kur’ani i përshkruan hipokritët si: “Ata janë të luhatshëm ndërmjet atij dhe atij (besimit dhe mosbesimit) e nuk janë as me ata (me jobesimtarët).” (Nisa’ 4:143). Hipokritët lëvizin ndërmjet besimtarëve dhe jobesimtarëve, dhe megjithëse duket se i përkasin secilit grup, ata shfaqin privimin nga drita e të vërtetës dhe humbjen e ndërgjegjes dhe të perceptimit dhe kështu nuk mund të llogariten kurrë në mesin e besimtarëve. Përveç kësaj, duke qenë se ata preferojnë jetën e kësaj bote, ata përpiqen t’i shijojnë me çdo kusht kënaqësitë e kësaj bote. Besimi dhe mosbesimi nuk bëjnë ndonjë ndryshim për ta; ata preferojnë shoqërinë e atyre që mund t’u ofrojnë standarde të larta jetese dhe rehati.
Prandaj, ata madje shkojnë në xhami dhe falen kur mendojnë se kjo është në dobi të tyre; megjithatë, ata vetëm tregohen dhe falen me përtesë, siç thotë Kurani: “ Ata edhe kur falen, falen me përtaci dhe vetëm sa për t’u dukur te njerëzit dhe fare pak e përmendin Allahun.” (Nisa’ 4:142). Kjo do të thotë se hipokritët duket sikur jetojnë si myslimanë dhe duket se e ndjekin të Dërguarin e Allahut a.s.; Megjithatë, ata janë larg shikimit të së vërtetës, sepse zemrat e tyre janë të mbuluara dhe mendimet e tyre nuk bazohen në ihsan dhe ihlas. Prandaj, problemi më i madh i hipokritëve është josinqeriteti i tyre. Prandaj, Kurani e përfundon këtë ajet (2:18) me, “Lā yarji‘ūn” (Ata nuk mund të kthehen në linjën e së vërtetës dhe pastërtisë që kishin fillimisht si qenie njerëzore). Në të njëjtën mënyrë, ajetet në Suretu’l-Munāfikūn (hipokritët) gjithashtu përfundojnë me përfundimin: “Lā ya’lamūn” (Ata nuk e dinë) ose “Lā yafkahūn” (Ata nuk e kuptojnë [thelbin e çështjes). Pra nuk përdoren shprehjet si: “Lā ya’qilūn” (ata nuk mendojnë dhe kuptojnë) ose “Lā yatafakkarūn” (ata nuk reflektojnë) për të përshkruar hipokritët, sepse ato cilësi zakonisht u përkasin jobesimtarëve.
Referencat
Shto koment