Që të jesh në gjendje të jetosh një jetë të virtytshme, veçanërisht një të kujdeseshme për vlerat morale dhe adhurimet, është e nevojshme të formojmë karakterin e vet serioz, te dinjitetshëm, te matur, vetëpërmbajtur: dhe duhet të sigurohemi që ti bëjmë keto pjesë të natyrës tonë si të ishin pjesë të personalitetit tonë. Edhe pse kjo mund të duket e thjeshtë, nuk është një çështje aq e lehtë. Si shembull të asaj se si duhet ti bëjmë këto trajta pjesë të natyres sonë, ne mund të referohemi te Profeti s.a.s, i Cili thotë (në kuptim) se një njeri duhet ta nxisë veten deri në këtë nivel:
“Ky Kur’an është shpallur me vuajtje. Qani kur ta lexoni. Nese nuk jeni në gjendje që të qani atëherë,detyroni vetat tuaja.” ( Ibn Maxhe,Ikame,176;Zuhd 19).
Me fjalë të tjera, lexojeni Kur’anin duke qenë i qetë ne zemer dhe shpirtë . Nga kjo pikëpamje, mund të jetë nevoja që ju të merrni hapa te detyruar para se ti arrini pikat e lartëpermendura; dhe për këtë arsye ju mund te hasni ne kritika prej njerëzve që nuk e njohin thellësinë e kësaj çështje. Si do që të jetë, ju nuk duhet të ngatërroheni nga këto gjëra; sepse në këtë rrugë keni synim vetëm arritjen e Atij. Le ti shohim disa shembuj të tjerë nga cilësitë e virtytshme. Une besoj se edhe shmangia nga bisedat e kota bën pjesë në ato principe. Fjalet e tepërta mund të shkaktojnë dikë që të bëj gabime te shumta, te cilat më tutje mund të qojnë në pasoja të padëshirueshme.
Profeti (alejhi selam) pa u pyetur nuk fliste, përveq në rastet kur e shihte të nevojshme ta shpjegoj ndonjë temë.
Duke ndjekur hapat e Tij, edhe Shokët e Tij vepruan në të njëjten mënyrë. Për shembull, është treguar se Ebu Bekri r.a. heroi i besnikërisë, e vendoste nje guralec në gojë në mënyrë që t’i shmang bisedat e kota. Kur ishte e nevojshme të fliste e largonte atë, fliste, dhe pastaj pasi përfundonte e vendoste prapë. Edhe pse une nuk kam gjetur burime të sigurta për këtë, mua s’me është dukur dhe nuk më duket si dicka jashtë mundësive që të ndodh. Një njeri i atij kalibri mund ta kishte bërë një gjë të tillë në mënyrë që ta disiplinojë veten e tij. Tregohet nga burime të sigurta se përderisa ishte afër Profetit alejhi selam pas emigrimit në Medinë, Ebu Bekri r.a s’kishte folur më shume se disa qindra fjalë. Kjo mund të shërbejë si provë për historinë e nevojshme. Nëse fjalet e një personi shpjegojnë diqka lidhur me botën e zemrave,shpirtave apo mendjeve dhe nëse i ndriçon të tjerët në lidhje me këto çështje, atëhere te folurit është i dobishëm. Të gjitha bisedat tjera mund të quhen të kota. Si mundet një fe që ndalon të shpenzuarit e ujit gjatë avdesit, ta konsideron të lejueshme shpenzimin e xhevahirëve të tillë si fjalët, të cilat janë më të çmueshme për njëriun sesa uji ? Asketët i kanë rregulluar “teprimin në fjalë” ,”teprimin në ushqim” dhe “teprimin në gjumë”, si principe themelore në jetët e tyre. Në këtë fakt, ne mund ta shohim të folurit e kotë dhe të zakonshëm si të dënueshme. Ngjashëm si të ushqyerit, prija, të veshurit, edhe të folurit duhet të bëhet ekonomikisht; numri i fjalëve për shpjegimin e një ideje apo teme duhet llogaritur dhe pastaj të veprohet sipas asaj llogarie. Fjalimet duhen bërë në atë mënyrë që fjalët të mos shpenzohen – dhe si pasojë as koha nuk humbet. Të folurit duke matur dhe filtruar qdo fjalë është një detyrë morale. Të fituarit e këtij virtyti dhe bërja natyrale e tij merr shum kohë dhe mund. Asketizmi – do më thënë braktisja e kenaqësive të botës dhe i përjetimeve fizike-është shumë i rëndësishme. Asketizmi zë një vend të rëndësishmëm të ndjekësit me vetëdije shpirtërore, dhe kjo është përmendur nga Pejgamberi alejhi selam si një dinamik e rrugës shpirtërore shumë para se të konsiderohej pjesë e nje disipline sufiste. Duke shtuar mendimin e Bediuzzamanit për asketizem – “ të braktisurit e botës jo vetem fizikisht por dhe me zemër , gjithashtu duke mos i vlerësuar botën dhe gjërat që ndodhin më shumë se sa që iu takon, duke mos pasur pritshmëri, dhe të qenurit i dinjitetshëm në atë mënyrë që te mos kemi dëshirë për trashigimi-këto bëhen pjesë të domosdoshmepër qdo besimtar , vecanërisht për ata të përkushtuarit rreth një kauze madhore. Në fillim, marrja e një qëndrimi të tillë ndaj pasurisë, statusit shoqëror, famës,etj., ne qdo aspekt të karakterit është shumë e vështirë. Por duke filluar me gjëra të vogla pastaj duke kaluar te gjërat më të mëdha, ato do bëhen pjesë e natyrës sonë. Mund të fillojë me gjëra si ; “është e mjaftueshme që të kem vetem nje rrobë sot, nuk është nevoja për ndonjë tjeter. Përndryshe, une do ta dua një të tretë , pastaj një të katërt.” Kjo është praktika e të dërguarit të Allahut për një jetë asketike. Ne sigurisht që mund ta formojmë një listë më të gjatë se me vetem dy virtyte, si të qëndruarit serioz në qështje karakteri, largimi i shikimit prej pamjeve të ndaluara, shmagia e vetë lavdërimit, etj. Por këto janë pjesë të përshtatshme për ta filluar rrugëtimin për tek virtyetshmëria. Praktikimi i besimit, p.sh , adhurimi, është po ashtu një qështje që kërkon përpjekje konstante. Fillon me në fillim të falurit në kohë, pa vonesa; të falurit me dashuri dhe entuziazëm në atë nivel që Zoti të na i hap dyert e pranimit. Ne nuk duhet falur si të ishim duke u liruar nga një barrë e madhe. Sigurisht, përjetimet e plota të namazit nuk mund të arrihen mënjeherë. Por, një personi mund ti bëhet natyrale duke u përpjekur vazhdimisht. Më saktësisht, ai duhet ta bëjë këtë. Në fund, pavarsishtë dëshirave të pavarura të egos, një person duhet të jetojë në atë mënyrë që ta jep veten për këtë qështje. Për ta bërë këtë , elementet që e bëjnë një person njeri duhet qenë natyrale për ta.
Perkthyer nga: https://fountainmagazine.com/2015/issue-107-september-october-2015/the-attributes-of-virtuous-people-september-octomber-2015
Shto koment