Pa u lëkundur aspak në hizmet; Duke mos pauzuar, – me lejen e Allahut – edhe nëse lëkundemi, pa u mërkëmbur, Të ecim në rrugën që dimë të drejtë. Ngase populli kur sheh shumë pak zigzage. Mund të mendojë se “Mos vallë këta
kanë synuar diçka tjetër në fillim”. Mirëpo, pa pasur asnjë pritmëri dynjallëku.
Kulmi i të qenit rob është ajo. Është shumë me rëndësi, sipas meje, që të mos kemi ndonjë tendencë për këtë botë dhe të mos bëjmë (hizmet) për ndonjë leverdi. Në rregull, neve mund të na ndodhë diçka. Po që se atyre që vijnë pas neve, duke menduar se “Po bëka edhe kështu” u bëhemi shembull i keq duke bërë zigzage, Klo punë nuk ka fund të mirë, nxihet dhe ik. Zoti na ruajttë… Ashtu siç … deri sot.
Po, ky rregull është shumë me rëndësi: Qoftë edhe në emër të fesë, nga njerëzit që kanë bërë hizmet për përfitime materiale nuk ka mbetur asnjë vepër e qëndrueshme. Dhe ata nuk kanë pasur sukses!.. Ata që kanë shtyrë me të prapmen e duarve, të gjitha përfitimet materiale, duke ecur në një rrugë të drejtë, me lejen e Allahut, ata kanë korrur sukses pas suksesi, si dhe kanë fituar rizanë e Zotit. E njihni shumë mirë ju. E përsëris shpesh. Besoj se as unë e as ju nuk mërziteni që e përsëris… Hazreti Ebu Bekr, Zotëriu ynë… Po të kish jetuar në kohën kur vazhdonte zinxhiri i profetëve, do të bëhej njëri nga ata. Siddik… kjo është “ubudijet”; Mbi ubudijet-in është “ubudet”-i. Në ubudet bën pjesë pak edhe zuhd-i (asketizmi). Pastaj mbi zuhd-in është “ashk-u”. Nëse ka diçka mbi ashk-un, ajo është “sadakat-i”. Ai që rri besnik në ashk është i pranueshëm. Pra, ai person nuk kishte të ngjashëm në atë pikë. Hz. Ebu Bekri, gjatë jetës së tij të vlefshme, gjithsej 11 rrjete të mëdha terroriste i ka mundur, 3 kanë dalë para tij, edhe 8 tjera janë shtuar pastaj; Po deshët mendojeni ISIS-in, po deshët Al-Kaidën, po deshët dikë tjetër; duke derdhur shumë pak gjak – Me lejen e Allahut – i mundi të gjithë. Ju vjen në mendje; “Vallë për sa kohë? 50 vjet? 100 vjet?!” Ne, ka 30 vjet, 40 vjet që po mundohemi, asnjë hap nuk kemi kaluar. Vetëm se ua shtuam mllefin dhe urrejtjen. Në një anë, njerëzit që do të duhej të ishin me juve, njerëzit që shkëmbyen të njëjtat ndjenja e mendime me neve, i larguam nga ne, i sollëm në një gjendje të dobët të ndjenjave dhe mendimeve tjera. Pothuajse hodhëm majanë e mllefit dhe urrjetjes brenda tyre. Ja pra për 30 – 40 vjet, ky është rezultati i përpjekjes suaj me njësitë e mekanizuara, me forcat ushtarake, qeveritare, ekonomike! Shkuam pak, shkuam mirë, kaluam lumenj e kodra; një rrugë sa një gjilpërë… Tregimet nisin kështu. Shkuam pak, shkuam mirë, kaluam lumenj e kodra, “Kaluam kodra”. Kur kthejmë kokën mbrapa; Distanca e kaluar është sa një gjilpërë rrugë! 40 vjet… Ai person (r.a.), i fitoi 11 raste për dy vjet e tre muaj e 10 ditë e pak. Deri sa u arrit pra?!. I zbrapsi ato fitne pa vrarë njerëz as sa numri i njerëzve të vrarë sot në Turqi nga një puç i rremë. Ngase ai (r.a.) nuk ishte dhënë pas asgjëje të kësaj bote. Duke shkuar matanë – Betohem: Vallahi, Bil-lahi – nuk kishte një shtëpi të veten personale! Veçanërisht kur u zgjodh halife, rronte duke mjelë delet e të tjerëve në një vend. Nja 5 – 6 km larg qendrës. Një ditë, erdhën e i thanë: “Teksa ti ndodhesh atje, punët shtetërore po mbesin mbrapa, të të japim një rrogë!”. “Unë, duke i shërbyer popullit tim, njerëzimit, nuk mund të marrë rrogë!” – tha. Iu lutën shumë. “Atëherë, ma caktoni një pagë, sa i duhet dikujt nga populli me jetesë mesatare që të rrojë” – tha. Besimtar i vërtetë… Besnikëria… Nëse do t’i besoni ndokujt, besoni këtyre!.. Shihni edhe këta njerëz që bëjnë hizmet për interesa dhe përfitime të kësaj bote, të cilët nga shtëpitë janë vendosur në pallate, të cilët, pa pasur asgjë kanë bërë edhe flota; Një grumbull njerëzish që mund të mirren shembull si përmendore qelbësirash. Gjithë ajo që kanë bërë, ose është dukur të kenë bërë… Kurrgjë s’kanë bërë; Gjithçka kanë bërë për përfitime materiale, për interesa; kanë adhuruar dynjanë. Sipas shprehjes së Kuranit: Të ngutshmen, e preferuat në vend të ahiretit; me vetëdije përzgjodhët jetën e dynjasë në vend të ahiretit. U shkëputët nga Allahu. U shkëputët nga Resulallahu. Qofshi në faltore, ose po u dukut kinse jeni aty, po u dukut duke shkuar në haxh, po u dukut edhe kinse po agjëroni, keni mbetur shumë larg prej tyre, tepër jeni larguar. Nuk kishte (të ardhura). E lutën; pranoi një rrogë të tillë. Megjithatë ai hulumtoi ende. Një njeri mesatar, apo nën mesatare, rronte me 10 kurush. “Mua më janë dhënë 15 kurush; kjo është tepër për mua!..” Atë tepricën çdo ditë e fuste në një shtambë; çdo ditë, atë që e konsideronte tepër, e fuste në një shtambë. Duke dorëzuar emanetin, njëra nga pikat e rëndësishme të testamentit të tij ishte edhe kjo: “Këtë jepjani halifes që do vijë pas meje. Gjërat brenda saj i përkasin thesarit shtetëror. Unë s’mund ta përdor atë!..” Le ta shohin këtë ata mynafikët e verbër që shpenzojnë me miliona, që udhëtojnë me vetura, me aeroplanë e me makina të blinduara andej-këndej. Kur u thye shtamba, kur u derdhën ato 3-4 kurush para Hz. Omerit… Madje kishte shkruar edhe një letër aty, kishte lënë një shënim. Kur e pa, nuk mbajti dot lotët, filloi të qante: “Thuajse nuk na ke lënë mundësi të jetojmë si muslimanë si duhet pas teje!” Edhe ky i dyti teksa migronte në ahiret, ashtu shkoi. Hz. Osmani i kishte kushtet mirë në Medine. Por edhe ai… të gjithë ata jetuan si zahid. Kur shpjegon zuhdin (asketizimin) Ustadi, thotë që “Nënkupton braktisjen e botës me zemër, jo për mbijetesë” Ngase në një fushatë që dilte i Dërguari i Allahut, Hz. Osmani kishte dhënë 500 deve pa luajtur syrin aspak. Edhe Hz. Ali ka jetuar si i varfër. Shteti i tij ishte bërë sa 20 herë Turqia. Ai ishte udhëheqës shteti. Të gjithë e thonë këtë. Edhe Ustadi e thotë, por e lidh me kerametin e tij (Hz. Aliut). Thotë “Verës vishej me rroba dimri. Andaj edhe vlonte nga djersët, vend i nxehtë.” “Ndërsa dimrit nganjëherë vishej me rroba vere, e dridhej nga të ftohtit!” Mirëpo njëri, në librin “Nën hijen e Kuranit” thotë që dhe rreth asaj çështjeje ndoshta në librin “Drejtësia sociale në Islam” thotë që: Hz. Aliut, ata që e panë me rroba dimri gjatë verës, i thanë: “O prijësi i besimtarëve, po të veshësh rroba vere në ditë vere!” “Por ku t’i marr unë?! Nuk kam aq para, sa të marr verës rroba vere, ndërsa dimrit rroba dimri!” Ju lutem, A nuk thotë Krenaria e Njerëzimit: …… ?! “Pas meje, kapuni fort pas halifëve rashidinë, pas Ebu Bekrit, Omerit, Osmanit e Aliut”. … “Ta kapësh me dhëmballë”, është një idiomë në fakt; q. d.t.th. të lidhesh fort pas kësaj. El hablul metin – Ta përqafosh sikur të ngjitesh pas saj, të ecësh në atë rrugë! Kjo është këshilla e të Dërguarit të Allahut për ata që ecin në rrugë të drejtë. Po, po e përsëris. Edhe po u dukun si fetarë, edhe po që se kryejnë detyrimet fetare; Nëse punët në emër të popullit, në emër të fesë, i bëjnë për disa pritshmëri që ia ka ënda; – Unë betohem – Për hir të Zotit, për hir të Pejgamberit, për hir të Ebu Bekrit, Omerit, Osmanit e Aliut, mos u besoni atyre! Ata janë mu gënjeshtarët. Derisa ecnin drejt jush, dje rrinin në shtëpi normale, ndërsa, nëse sot po bëjnë rehati në pallate, këta janë mu munafikët. Mos u besoni! Për hir të Zotit mos u besoni! Për hir të Pejgamberit mos u besoni! Ata janë munafikët dora vet. Nuk kanë dallim prej Ibni Ubejj ibni Selul-it. Edhe ai pas një kohe, pasi që fshehte mohimin e tij; në fillim përpiqej haptazi; pastaj e pa që nuk ecte ashtu, “besova” tha. Çdo herë ka pasur kësi naiva si kope, si tufa, si grumbuj, të cilët kanë shkuar pas këtyre udhëheqësve. Atyre nuk u thuhet xhemat, as komunitet, as shoqëri. Atyre u thuhet vetëm “kope” Çfarë të thotë njëri, e shikojnë, edhe ata e përsërisin atë. Dje, “të bardhës” i thoshte “e zezë”, edhe ata ashtu thonin. Të nesërmen i tha “e kaltër”, ashtu filluan t’i thonin. Brenda një viti 50 herë ndryshojnë fjalët. I nxisin kopetë pas tyre në 50 rrugë të ndryshme. Nëse edhe këta nuk janë munafikë, Ubejj ibni Selul-i nuk ka qenë aspak munafik! Aspak nuk ka qenë. Po, munafikllëkun e tij e pranoni; ngase kur i Dërguari i Allahut po shkonte për t’ia falur namazin; Kjo ishte një veçori e Tij, e dinte që ishte munafik, por (u nis) ngaqë e kishte thirrur i biri, Abdullahu, i cili kishte marrë pjesë në Bedër. Teksa po shkonte, Allahu urdhëroi: … “Mos ia fal namazin atij që ka vdekur si qafir” Dhe i Dërguari i Allahut u kthye pas. Ai ishte morali i lartë i të Dërguarit të Allahut. Kurani, në suren Kalem … dhe thotë: … “Moralizohuni me moral të Allahut!” Ai (s.a.s.) ishte moralizuar me atë moral, vepronte sipas atij morali. Pak para se të dorëzonte shpirtin, kishte marrë borxh prej dikujt për nevoja familjare. Thuhet se nga një jahudi kishte marrë, të cilit ia kishte lënë peng mburojën e Tij. Osmanët kishin sjellë emantetet e Tij, qimet e bekuara të flokëve, erën e tij të bekuar, i kanë vendosur në Topkapi. Populli tash, gjatë netëve të bekuara, puth ndonjërën prej tyre, të cilat ndodhen diku ose brenda shishes dhe i këndon salat-u selam-e. Po, mburoja e Tij është e tillë, sa që përballë saj duhet të qëndrojmë me përshëndetje. Ia kishte dhënë atë dikujt peng dhe kishte marrë borxh prej tij. Kështu mbante familjen e Tij. Ndërkaq, Kurani në suren Enfal thotë: … Prenë e luftës… Preja që kishte ardhur nga Bahrejni ishte aq sa e mbushte mesxhidin. Edhe syrin e Tij e kishte mbushur aq shumë sa frikën e Tij e shprehte kështu, duke bërë shenjë me gisht, “Unë nuk frikohem nga ajo apo kjo gjë për juve, (pra, nuk frikohem që do t’ju mund filan armiku juve) por nga kjo gjë kam frikë se do të ziheni” – tha. Por prapë Humus-i… Humus-in e merrte por ia jepte atij – këtij. Nganjëherë në Suffe kishte deri 300 veta. Udhëheqësi i tyre, luani i Devs-it, Ebu Hurejre; shikonte, vërente, jepte. Po të donte me mrekullitë e Tij, një pikë ujë mund ta bënte oqean. Por, as sa grimca nuk anoi kah dynjaja; Nuk anoi. Dhe duke shkuar me të pasmen e dorës e shtyu dynjanë. “Hoqa dorë nga kjo botë, …!” tha dhe ashtu eci drejt Zotit të tij. Edhe jetesën e kishte ashtu. Po kthehemi mbrapa. Ata jetuan kështu. Kështu dorëzuan shpirtrat. Nëse ata janë shembuj për neve, atëherë kur të shkojmë, të shkojmë me borxh, Të shkojmë pa shtëpi, të kalojmë jetën në një kthinë, brenda një kthine… Edhe në kohën kur kishte shumë pre, jetonte në një kthinë. Ashtu që, ato gratë e pastërta, nënat e bekuara… – Kitmiri, po e cek brenda thonjëzave: “Nëse Zoti më dhuron një vend afër tyre matanë, Do të doja që ta vija kokën time nën këmbët e të gjitha atyre nënave; “Allahu im, mos më privo nga kjo!” po them. Ato nëna ishin nëna të denja për Të. Të tjerat nuk mund të bëheshin të denja për Të. Ato ishin njerëz sipas horizontit të Tij. Kishin dalë në një vend me fuqi mbirjeje të tillë sa që, i vinte vahji nga lart poshtë, si me rrebesh, dhe ato ishin zhvilluar sikur selvi, sa i përket anatomisë së brendshme. Por, sidoqoftë njerëz ishin. Nëna Aishe thotë: ”Nganjëherë e shihnim hënën e re; kalonte, kryheshin 29 ditë, 30 ditë. Kalonte edhe një hënë e re. Prapë kalonte hëna e re, por në shtëpinë tonë nuk zihej asgjë. “Nënë e dashur, me se jetonit?” . “Esvedejn” (Me dy të zinj). Në arabsiht kur i drejtohet diçka diçkajes thuhet kështu. Këtu është fjala për ujë dhe hurma. “Me ujë dhe hurma” Më daltë shpirti, Zotëriu ynë dhe gratë e Tij, nënat tona, kështu jetonin. Një herë u shkoi në mendje diçka e tillë, edhe ajo iu bë “distancim prej tyre”. Ai u tha: “Po deshët, mund të largoheni, të jetoni rehat” Sipas shprehjes së nënës Aishe, “Unë, thashë atë që pata; vallahi, pas meje të gjitha gratë thanë të njëjtën gjë: Të përzgjedhim dynjanë?! Çfarë do të thotë kjo, o i Dërgauri i Allahut?! Ne do vazhdojmë kështu pranë Teje!” thanë. Më i besueshmi i besimtarëve kështu e çoi jetën. Edhe rrethi nuk dallonte prej Tij; I përmenda katër njerëzit e mëdhenj. Nëse kjo është rruga, sipas meje, udhëheqësit që nuk ecin në këtë rrugë janë disa të paudhë të shkëputur prej Tij. Mos u besoni atyre. Për hir të Zotit mos u besoni; Allahu ju merr në llogari për shkak se i keni besuar!.. Gjithçka e tyre është gënjeshtër. Dje ndryshe, sot ndryshe. Ata që kanë shikuar me telekomunikacion, kanë nxjerrë se deri tash kanë përdorur 300 gënjeshtra, 400 gënjeshtra. T’u besosh këtyre d.t.th. të jesh mendjelehtë, d.t.th. mungesë respekti kundrejt ndërgjegjes suaj, mungesë respekti kundër vlerave që besoni. Në këto rrugë të drejta ecni siç dini, ecni pa ju dridhur syri! Ç’të drejtë kam t’ju them juve “Ecni”, por nëse më lejoni ju them: Ecni me lejen dhe miratimin e Allahut! Ecni pa pasur qoftë edhe dy gur – pasuri! Nëse keni synim ndonjë interes me këto që bëni, Nuk do keni asnjë përfitim para Allahut dhe historia do t’ju njohë sikurse Amnofisët, Hitlerët, Sadamët, Gaddafët; do t’ju njohë sikurse tiranët që përkujtohen me mallkim. Disa bëjnë tregti. Fitojnë në rrugë hallall. Ka ndodhur, ata njerëz sakrifikues kanë hapur shkolla. Nuk janë mjaftuar me Turqi, kanë hapur shkolla në vende të ndryshme të botës, kanë hapur universitete, kanë hapur kurse përgatitore për universitete, kanë hapur me mijëra institucione, me mijëra po them. Kështu, kanë shfaqur atë fytyrën e butë të Islamit, atë bukurinë e zemrës, atë pastërtinë e shikimit dhe e kanë bërë të lakmuar Islamin te njerëzit. “Nëse në sipërfaqe të tokës ka një fe, atëherë është kjo fe” (thanë) dhe ua bënë të dashur atë fe. Por ndihmësit e shejtanit tash po mundohen të prishin atë që shokët tuaj kanë bërë deri tani me mijëra mundime. Ja edhe kjo e fundit që dëgjuat: Vetëm Kitmirin për ta marrë, kanë gjetur njërin si vet dhe ia kanë ofruar 15 milion; duke i thënë se “të japim ende”. “15 milion dollarë” apo jo? Ka dalë edhe në media. Nuk është e mundur ta përshtasësh këtë as me djallëzi, e le më me myslimanizëm. A shejtani po u pëshpërit atyre; apo ata po ia pëshpërisin këtë djallëzi shejtanit e pastaj po ju sulmojnë juvve?! E them sinqerisht, ngase Disa prej tyre, djajtë njerëz, djajtë xhin, duke i ndriçuar dialogët dhe fjalët e tyre, duke vlerësuar argumentet e ndryshme që kanë, Duke vlerësuar mediat e ndotura, duke vlerësuar televizionët, duke vlerësuar agjencitë e ndryshme, duke vlerësuar rrjetat e ndryshme, Në një aspekt, ata po ua tregojnë disa djallëzi në mënyrën më të zbukuruar atyre; edhe ata po ua kthejnë “Këtu keni mangësi!”. Konsultohen mes veti: “Çfarë të bëjmë? Të bashkohemi me ta, qofshin edhe maoistët e së djeshmes!” (Thonë të bashkohemi) me njerëz që dje kanë sharë fenë tonë, që s’e kanë njohur librin tonë. Brenda tyre ka që thonë “Në librin që ka zbritur para 14 shekujve – shihni njëjtë doli në media – T’i bindemi një libri që ka zbritur para 14 shekujve” Bashkohen me njerëz të këtillë dhe thonë: “Po, shumë mirë po veproni. Edhe ne jemi pas jush, ju mbështesim juve në këtë pikë! Vazhdoni! Topi është në anën tuaj! Zhdukni gjithçka që është kundër jush!” Ata që po ju bëjnë armiqësi juve, sot po lëvizin nën zgjedhën e tyre. Në një aspekt, i shtyu me të pasmen e dorës dynjanë dhe bukuritë e dynjasë, kur ia propozuan dynjanë, “Pse m’i ofroni mua këto, Allah Allah?!” Ju lutem kujtojeni çastin kur Ibrahim bin Ethemit i shembet i biri para gjunjëve. “Allahu im! Nëse biri im do hyjë mes meje e Teje, merre atë!” – thotë. Kjo ishte një fjalë e thënë nga një “zahid” që ia ka dhënë zemrën Atij. Mbi këtë janë ashikët, ata në një aspekt, të kërkosh Xhenetin, Hyritë, pallatet, e shohin mungesë respekti ndaj Allahut. E çfarë është derti i tyre? “Në shpirtin e zahidit është i dëshiruar Xheneti / Âsik-i dilhastenin gönlündeki, Dildâridir. Allah!” thonë “Allahu im! Nëse s’do të shoh Ty, nëse bëhem mëdysh para Teje, nëse nuk përmblidhem, ç’rëndësi ka Xheneti?!” Por, Xheneti nuk është i parëndësishëm! (Gjithë lutemi)… Por të shikuarit e Tij, Kënaqësia e Tij; atje do të jetë. Kështu që ju do ta kërkoni atë në cilëndo shkallë të “Ubudijet”-it qofshi, edhe nëse jeni me njerëz të thjeshtë, imitues; prapë do ta kërkoni atë. Robër imitues, do ta kërkoni atë; ngase bota tjetër pak fillon me atë. Qofshi edhe brenda “Ubudijet”-it, prapë do ta kërkoni atë; ngase edhe ai në një anë shikon zahid-in. Ka shtyrë dynjanë dhe bukuritë e saj me të pasmen e dorës, dhe kur ia kanë ofruar atë “Po më ofendoni!” (ka thënë). Sipas kriterit të Ustadit, të kundërshtosh edhe pëlqimin e të tjerëve ndaj vetes; “Unë nuk e pëlqej veten, e as ata që më pëlqejnë mua”. Kjo është një kryengritje ndaj pëlqimit të vetes. “Unë nuk e pëlqej veten, e nuk pëlqej as ata që më pëlqejnë mua”. Të përkujtuarit me komplimente, duartrokitjet para syve tanë, kur shkojmë diku, të ngirturit në këmbë ndaj nesh si budalla… I Dërguari i Allahut thotë “Mos u çoni në këmbë, sikurse të huajt që çohen për të mëdhenjtë e tyre!” Këtë ua thoshte atyre që ngriheshin në këmbë për Të. I pengonte nga ky veprim. ”Mos u çoni në këmbë sikurse që çohen ata që s’kanë haber për fe ndaj atyre që i njohin të mëdhenj!” – thoshte. Kur hynte një i huaj brenda, “A është ai, apo ai, apo ai? thoshte, ngase nuk e dallonte Atë; ngase ulej pa shfaqur ndonjë dallim prej të tjerëve. T’u bëfsha fli! Cilën gjendje Tënden mund të mos e pëlqejmë?! Çdo gjendje Jotja shpjegon më tepër se libra të tërë. Zotëriu im kështu pati jetuar. Muhammedun Resulullah i thonë. E pranojnë si “Zotëriu im”, por kur të shohësh jetesën e tyre, janë nën zgjedhë të shejtanit, të shkëputur nga Allahu; edhe emrin e Pejgamberit e përmendin vetëm si formalitet. Edhe nëse thonë “Myslimanizmi” – e përsëris – është gënjeshtër, gënjeshtër, gënjeshtër! Gënjeshtër e dyfishuar! Sipas shprehjes së Zija Gëkalp-it “gënjeshtër e mbështjellur”! …. Në suren Maide thuhet “Ndihmoni njëri-tjetrit në punë të mira dhe në të ruajturit nga të këqijat! Mos ndihmoni njëri-tjetrin në mëkate dhe armiqësi; mos i jepni forcë njëri-tjetrit në kësi pika, mos i pëshpërisni njëri-tjetrit ndonjë gjë mëkatare ose armiqësore!” Teavun është folje… Kur dy ose më shumë persona mblidhen dhe së bashku vendosin për të realizuar diçka, kësaj i thonë teavun. Prandaj, kur jeni 2-3 veta mirruni vesh për diçka, por brenda devotshmërisë. Edhe 10 veta qofshi prapë për devotshmëri mirruni vesh. Edhe 100, 1000, ose 1 milion qofshi, për devotshmëri vendosni. Vendosni për të bërë mirë dhe ndihmoni njëri-tjetrin për këtë qëllim të lartë. Nëse ato që bëni janë brenda suazave të Kuranit dhe Sunetit, nëse rruga që ecni është rrugë profetike, rrugë e halifëve rashidinë, këtu ndihmoni njëri-tjetrin. Ju mund të keni mendime të ndryshme. Sipas meje, siç thuhet në Trajtesën e Vëllazërimit, në vend që të kundërviheni për detaje, sipas meje, në asi çështjesh, hiqni dorë nga mendimet tuaja qofshin ato “më të mirat”, e pranojeni “të mirën”, e cila ka miratim të përbashkët. Nëse mund të pajtoheni në diçka “të mirë”, ndërsa në “më të mirën” nuk pajtoheni; lëreni njëherë anash këtë “më të mirën”. Ngase ka diçka që është më e mirë se “më e mira”, dhe ajo është miratimi, bashkimi i zemrave të besimtarëve. Ky rregull shpjegohet edhe diku tjetër me raste tjera. Sipas shprehjes së Ustadit, “menaxhimi i kohës”, “ndarja e punëve” dhe “lehtësimi për ndihmesë” janë tri fjalë çelës shumë të rëndësishme që ia ka dhënë besimtarëve; të cilat hapin edhe dryrët e ndryshkur, me lejen e Allahut. Edhe karrierë nëse doni të bëni, sipas meje këto tri rregulla merrni parasysh! Gjithashtu kijeni parasysh edhe ndihmesën ndaj njëri-tjetrit. Njëri ka talent për kompozicion. Tjetri i din librat sikur i lexon nga indekset. Një tjetër din mirë sistemin e punës. Një nga rregullat e teavun-it është edhe t’i orientosh vëllezërit sipas talenteve dhe ta kapësh për dore atë. Nuk është kjo tema. Po e kaloj. Po jua lë përceptimit tuaj të lartë. Allahu deri sot ju ka dhënë shumë suksese juve në Hizmet. Shokët janë shpërndarë në katër anët e botës sikur fara, sikur fidane. Nëse kanë qenë fara aty ku kanë shkuar, janë bërë kalli. Nëse kanë qenë fidane, kanë ecur drejt rrugës për t’u bërë selvi, me lejen e Allahut. Janë bërë shkak që shumë persona të ushqehen shpirtërisht. Zoti na ka dhënë mirësi të këtilla. Tash pika e parë: Të lehtësojmë rregullin e “teavun”-it, në fakt ta pranojmë si rregullin e parë, dhe të mos pauzojmë gjatë vazhdimit të kësaj pune; një “teavun” i këtillë. Pasi që pak kanë ndryshuar rrethanat, pasi që janë vënë pengesa dhe barriera të ndryshme para Hizmetit nga disa tradhëtarë, edhe ju kontrolloni strategjinë tuaj edhe një herë, duke thënë “Jo ashtu, tash kështu!” dhe mos shikoni të metat e njëri-tjetrit. Në kohën e fatkeqësive mbaron koha e fajësimit të të tjerëve, nuk u hidhen të tjerëve gjynahet. ”Nuk patën sukses, ndotën fytyrën dhe sytë e tyre, ndotën dantelat e tyre!” Këto janë mendime nga shejtani. Ndodhen në natyrën e njeriut. Njeriu me besimin e tij, me botëkuptimin e tij, me dijen e tij, i merr nën kontroll këto ndjenja. Por në kësi çaste kritike, këta krejt janë fantazma, si fantazma. Fajësimi i të tjerëve fillon këtu. Duke i mbyllur sytë ndaj këtyre të metave – në fakt, duhet t’i japim rëndësi vëllazërimit, unifikimit. Derisa Ustadi ka vënë 6-7 rregulla bazë, brenda të cilave e ka parë të nevojshme unifikimin dhe pëlqimin, ndërsa ne të mirremi me çështje të parëndësishme; Këtë nuk e lejon as Kurani, as Suneti, as mendja e shëndoshë dhe as feja. Sipas meje, në këtë kohë, duhet t’i fshijmë të gjitha këto gjëra nga kokat tona dhe të mos fajësojmë më të tjerët. Ky është një term juridik. Të mos fajësojmë. Disa mundohen të shpëtojnë duke ua hedhur fajin të tjerëve. Sado që vepron ashtu, te Zoti gjithçka është e ditur edhe ti do të trajtohesh ashtu! Zoti na ruajttë. Një çështje tjetër është kjo: Sot plot njerëz me arsye të ndryshme, siç e kam thënë edhe më parë, të cilët janë torturuar, janë shtypur e janë privuar nga punët, janë privuar nga vende të rëndësishme, janë larguar nga pozitat e tyre… Fëmijët e tyre nuk kanë as ushqime ditore për të ngrënë. ”Ai që nuk bart dertin e myslimanëve nuk është nga ta!”. Pra, nuk është mysliman i sinqertë. Pra, ne, sipas filozofisë së Hz. Ebu Bekrit “Sa të hajë bota, edhe neve aq na ka hise!” dhe sipas shprehjes së Ustadit “Kemi leje për të shijuar, por jo për t’u ngopur!” Pra, aq! Ndërsa për gjërat që kemi në dorë duhet të lëvizim me mendimin se si t’ua dërgojmë vëllezërve tanë. Një ndihmesë të këtillë. Ata kanë rënë viktimë për shkak të mendimeve të njëjta, idealeve të njëjta që keni edhe ju. Sipas shprehjes së njërit “Të zgjuarit ikën jashtë shtetit; neve na kanë mbetur ahmakët!”. Ma iku trurin kjo logjikë. Pra, ata njerëz, të cilët po i quan “ahmak” janë njerëz sakrifikues, janë heronj. Atyre që po bëjnë zullum, Allahu do t’ua thejë krahët. Deri tani ju nuk keni shtypur ndonjë milingonë. Nuk keni hyrë as në gjakun e një mize; gjithë kështu keni jetuar. Edhe tani po jetoni kështu, edhe pas kësaj do jetoni kështu inshallah. Nuk do shtypni as milingonat. Këto po i them shumë rehat. Pranë meje një mizë po vuante. Nuk e di se sa jetojnë ato. Pyeta. Një shok tha që ato jetojnë tri ditë. Mua nuk ma mori mendja që vetëm aq. Një shok shkoi e shikoi në një kompjuter; tre muaj; tre muaj po jetuakan. I kishte mbushur tre muaj dhe po jepte shpirt pranë meje. Më besoni, po falja namaz, gjatë namazit e vërejta. Tani gjatë namazi mendoja vdekjen e mizës. “Ta mbaroj namazin më parë e t’i jap diçka. A t’i jap diçka të ëmbël apo ujë?” Kështu mendoja. Dhashë selam dhe këqyra atë mizën; nuk lëvizte dot. “Të dal” mendonte. Kishte një pengesë përpara, nuk e kalonte dot. E ndava një hurme, ia hoqa bërthamën, ia ofrova mizës, atë e vura mbi hurme. “Inshallah e han, e zgjohet” thashë. Nuk e di se sa jetojnë ato. I bëra duatë. E bëra tesbihatin. E pashë që prapë rrinte aty në një cep, edhe hurmeja po ashtu aty ishte. E bëra prapë të njëjtën gjë. E lashë ashtu e dola jashtë. Kur u ktheva, kishte ngordhur. Kur ua tregova këtë shokëve, më thanë “Hoxham, jeta e saj është aq, aq jeton, nuk e keni në dorë!” – A po i përkthej edhe ndjenjat tuaja me këto emocione?
– Po… Ne jemi këta. Disa, të cilët po mundohen ta tregojnë Xhematin si lëvizje terroriste, është shprehje e tradhëtisë së tyre dhe pëshpëritjeve të shejtanit. Zoti i drejtoftë. Edhe ata i udhëzoftë në Sirati Mustakim. I shpëtoftë nga “të dukurit myslimanë” e i bëftë mysliman të vërtetë! Po, do them edhe një gjë. Zoti ua theftë qafën të gjitha grupeve terroriste! Zoti ua theftë qafën edhe shteteve terroriste. Dhe do t’ua thyejë. Po, në njërën anë të vazhdojmë Hizmetin, të ndihmojmë njëri-tjetrin, të lidhemi sikur gurët e kalasë, të mos shohim të metat e njëri-tjetrit, t’i mbyllim sytë ndaj të metave të njëri-tjetrit. Të veprojmë sipas moralit të Krenarisë së Njerëzimit. Në një kohë të këtillë duhet të sillemi kështu butë. Nëse e keni zemrën si trëndafil, edhe fjalët që dalin nga goja lëshojnë erë si vaj trëndafili. Çdo kush dhe çdo vend që shkoni ju sheh juve si “dyqan parfymerish”. Nuk i mashtroni njerëzit, me lejen e Allahut. Në anën tjetër, nëse shokët tuaj që po vuajnë, nëse po mjaftohen me një pjatë supë, ju lutem, edhe ju mjaftohuni me aq; dhe pilavin, sipas meje, dërgojani atyre. Mu tash është koha! ”Nëse më falënderoni, betohem se jua shtoj mirësitë e mia! Por, nëse bëheni mosmirënjohës ndaj mirësive të mia, dënimi im është i rëndë!” thotë. Për juve mos qoftë, për besimtarët e vërtetë mos qoftë, për kë të jetë le të jetë! Unë nuk dua që të jetë për askë. Unë nuk dua që Allahu t’i dënojë në ahiret as ata që po ju bëjnë zullum juve. Prandaj, nëse do t’u bëjë diçka Allahu, t’u bëjë në dynja. Nëse do t’i dënojë, i dënoftë në dynja. Por ndjenja ime e përgjithshme “T’u bëfsha fli o Zot, mos m’i trego ata duke u djegur në Xhehenem; ngase nuk kam zemër që ta përballoj atë!” Me lejen tuaj.
